(związek) All. Polygonion avicularis Br.-Bl. 1931 ex Aich. 1933 ^[14] [🔉 po·ly·go·ni·on a·wi·ku·la·ris]

Zbiorowiska miejsc silnie wydeptywanych (ścieżki, przydroża, podwórka, place zabaw, boiska, trotuary, perony kolejowe itp.), o charakterze pionierskim lub powstałe w wyniku regresji innych zbiorowisk pod wpływem stresów, np. ścieżki wśród innej roślinności; w formie niskiej, mniej lub bardziej zwartej murawy (zbiorowiska dywanowe, spodzichy). Charakterystyczne jest okresowe silne uszkadzanie części nadziemnych roślin lub całkowite niszczenie roślin. Zbiorowiska ubogie florystycznie, z dużym udziałem gatunków jednorocznych (drobnych terofitów, szczególnie w miejscach silniej zaburzanych), gatunków ruderalnych, o krótkim cyklu życiowym, odpornych na stres (okresowy niedobór wody, uszkodzenia mechaniczne), tworzących liczne diaspory; rośliny są przeważnie niskie, czasem skarlałe, o elastycznych pędach, ± przylegające do podłoża.

Są to ugrupowania głównie antropogeniczne (ale też na ścieżkach zwierzęcych, przy wodopojach), siedlisk ruderalnych, umiarkowanie nitrofilne, na ogół światłolubne, często wyspecjalizowane. W uwagi na podobny charakter stresu mechanicznego liczne gatunki są wspólne ze zbiorowiskami pastwisk. Liczne są apofity (rodzime synantropijne) przechodzące ze zbiorowisk łąkowych, np. życica trwała (Lolium perenne), oman łąkowy (Inula britannica), karmnik rozesłany (Sagina procumbens) oraz rdest ptasi s.l. (Polygonum aviculare agg.) ze zbiorowisk piaskowych; nieliczna antropofity np. tasznik pospolity (Capsella bursa-pastoris).