Anemone nemorosa (zawilec gajowy)

Anemone nemorosa (zawilec gajowy) — młody owocostan

opis

cechy diagnostyczne w kluczu:Anemone (zawilec)kl 3893

Bylina kłączowa z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Kłącze walcowate, równowąskie, poziome. Części nadziemne zamierają latem lub wczesną jesienią. Łodyga kwiatostanowa (6) 10 – 30 cm wysokości, dość wiotka, z jednym kwiatem.

Liść odziomkowy pojedynczy, zwykle trójlistkowy (może mieć do 5 listków), poszczególne listki potrójnie-wrębne o brzegach łatek ząbkowanych.

Liście łodygowe, pod kwiatostanem, w trójlistkowym okółku, z nieoskrzydlonymi ogonkami liściowymi 1 – 2 cm długimi, 3-wrębne.

Płatków korony 6(-8), białe lub mniej lub bardziej różowo nabiegłe, nerwacja z łącznikami (anastemozująca). maja.

Owocem jest niełupka owłosiona włoskami krótszymi od szerokości niełupki.

Kwitnienie wiosną, w zależności od przebiegu pogody, w okresie od marca do początku

Wszystkie części zawilca gajowego są trujące, zawierają toksyczny glikozyd - ranunkulinę.

występowanie

ekologiczne liczby wskaźnikowe Anemone nemorosa (zawilec gajowy)

Zawilec gajowy jest gatunkiem pospolitym, masowo występującym. Lasy liściaste i mieszane, , zarośla, polany, pastwiska, ekstensywne łąki, sady, parki. Na glebach różnego rodzaju ale raczej żyznych, w miejscach słonecznych i ocienionych.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Różne parametry ekologiczne, z objaśnieniem - opisowym rozwinięciem tekstowym, są podane tekstem po zalogowaniu.

wybrane okazy · selected collections⇈

020420-5
leg. Marek Snowarski
/okolice Wrocławia/ #3

080406-1
leg. Błażej Gierczyk
/Las Taczanowski, woj. wielkopolskie/ #6

130427-2
leg. Waldemar i Maria Mazur, det. Waldemar Mazur
/Niepołomice; Szarów [Polana Błoto; Puszcza Niepołomicka]/ #8

383
leg. Maciej Romański
/Suwalszczyzna/ #2

323
leg. Maciej Romański
/Suwalszczyzna/ #1

210425-1
leg. Konrad Kaczmarek
/woj. łódzkie, pow. sieradzki, rez. Półboru/
/okazy z zaróżowionymi płatkami/ #1

właściwości i zastosowanie

wymagania uprawa Anemone nemorosa (zawilec gajowy)

⇈🌱

Krajowa bylina z wydłużonymi poziomymi kłączami. Występuje masowo w wilgotnych lasach i zaroślach. Masowo kwitnie w czasie, krótkiego wiosennego okresu wegetacji, z początkiem lata części nadziemne zamierają. Kwiaty w pełni rozwijają się w czasie słonecznej pogody.

W ogrodnictwie używana jako wybitnie trwała bylina okrywowa efemeroidalna, dla miejsc cienistych, pod drzewami. Także w ocienionych miejscach ogrodu skalnego. Efekt ozdobny powstaje wiosną, w czasie kwitnienia i do początku lata, gdy jej funkcję mogą zastąpić byliny później rozpoczynające wegetację. Do sadzenia w płatach lub masowo, także współrzędowo z później rozwijającymi się bylinami.

wymagania i uprawa

⇈🌸

🔆 miejsce: 🌤 słoneczne, nieco ocienione • ⛅ półcieniste • ☁ cieniste • chłodne

💧 woda: gleba dostatecznie wilgotna • nie znosi przesuszania

☷ gleba: przeciętna ogrodowa • próchniczna • odczyn zbliżony do obojętnego • preferuje lekko kwaśne

❄️ zimowanie: strefa mrozoodporności 5

Wymagania (optimum rozwoju/konkurencyjności na naturalnych stanowiskach wg ekologicznych liczb wskaźnikowych): światło — półcień • woda — gleba przeciętnie wilgotna • próchnica — gleba mineralno-próchnicza, zasobna w humus • ciepło — miejsce umiarkowanie chłodne lub miejsce przeciętnie ciepłe • zwięzłość — gleba średnio zwięzła • żyzność — podłoże umiarkowanie żyzne lub podłoże żyzne

Bylina łatwa w uprawie. Stanowisko powinno być półcieniste. Gleba próchniczna.

Rozmnażanie przeprowadza się w okresie letniego spoczynku, po zaniknięciu liści, przez podział rozrośniętych egzemplarzy, przez wysiew nasion wprost do gruntu jesienią lub przez sadzonki kłączowe w okresie zimy.

Odmiany ozdobne zawilca gajowego (o pełnych lub barwnych kwiatach) rozmnaża się wyłącznie na drodze wegetatywnej. W przypadku cennych odmian należy zapewnić stanowisko zabezpieczone zimą przed nadmiarem wilgoci (przepuszczalna, zdrenowana gleba).