Anemone ranunculoides (zawilec żółty)

cechy charakterystyczne

cechy diagnostyczne w kluczu:Anemone (zawilec)kl 3894

Bylina. Łodyga wiotka, 10 – 25 cm wysokości, z jednym kwiatem. Kłącze prawie poziome, długie, walcowate, mięsiste. Części nadziemne zamierają latem lub wczesną jesienią.

Liścia odziomkowego zwykle brak. Podsadki podobne do liści, podczas kwitnienia z oskrzydlonym, krótkim ogonkiem, 2 – 8 mm długości.

Płatków 5, żółte, z otwartą nerwacją.

Niełupki owłosione, włoski krótsze od szerokości niełupki.

Kwitnienie (luty)marzec – maj.

występowanie

Lasy liściaste, zarośla, rzadziej na łąkach i brzegach rzek. Na glebach żyznych, zasobnych w azot, umiarkowanie kwaśnych do umiarkowanie zasadowych, wilgotnych. Na stanowiskach nasłonecznionych lub w półcieniu.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Ekologiczne liczby wskaźnikowe (Zarzycki et al.) [24]:

wybrane okazy · selected collections⇈

040407-1
leg. Błażej Gierczyk
/park dworski w Radojewie/ #1

080406-2
leg. Błażej Gierczyk
/Las Taczanowski, woj. wielkopolskie/ #5

130427-1
leg. Waldemar i Maria Mazur, det. Waldemar Mazur
/Niepołomice; Szarów [Polana Błoto; Puszcza Niepołomicka]/ #5

120308-1
leg. Jarosław Makowski
/Niemcy/
/cv. Semi Plena/ #4

właściwości i zastosowanie

wymagania uprawa Anemone ranunculoides (zawilec żółty)

⇈🌱

Krajowa bylina z wydłużonymi poziomymi kłączami. Występuje w wilgotnych lasach i zaroślach, nieco mniej często niż zawilec gajowy (Anemone nemorosa). Kwitnie w czasie, krótkiego wiosennego okresu wegetacji, z początkiem lata części nadziemne zamierają. Kwiaty w pełni rozwijają się w czasie słonecznej pogody.

W ogrodnictwie używana jako wybitnie trwała bylina okrywowa efemeroidalna, dla miejsc cienistych, wilgotnych, pod drzewami. Także do półcienistych miejsc w ogrodzie skalnym. Efekt ozdobny uzyskuje się wiosną, w czasie kwitnienia i do początku lata, gdy tę funkcję mogą zastąpić byliny później rozpoczynające wegetację. Do sadzenia w płatach lub masowo, także współrzędowo z później rozwijającymi się bylinami.

Cała roślina słabo trująca. Czynnikiem toksycznym jest protoanemonina. Działa drażniąco na błony śluzowe przewodu pokarmowego, skórę i spojówki. Po spożyciu znacznych ilości rośliny mogą wystąpić objawy nieżytu żołądkowo-jelitowego.

wymagania i uprawa

⇈🌸

🔆 miejsce: 🌤 słoneczne, nieco ocienione • ⛅ półcieniste • ☁ cieniste • chłodne

💧 woda: gleba dostatecznie wilgotna

☷ gleba: przeciętna ogrodowa • próchniczna • odczyn zbliżony do obojętnego

❄️ zimowanie: strefa mrozoodporności 4 • ☔ osłona przed wilgocią (+drenaż)

Wymagania (optimum rozwoju/konkurencyjności na naturalnych stanowiskach wg ekologicznych liczb wskaźnikowych): światło — półcień • woda — gleba wilgotna • odczyn — gleba o obojętnym pH • ciepło — miejsce umiarkowanie chłodne lub miejsce przeciętnie ciepłe • zwięzłość — gleba średnio zwięzła • próchnica — gleba mineralno-próchnicza, zasobna w humus • żyzność — podłoże żyzne

Bylina łatwa w uprawie. Stanowisko powinno być półcieniste. Gleba próchniczna.

Rozmnażanie przeprowadza się w okresie letniego spoczynku, po zaniknięciu liści, przez podział rozrośniętych egzemplarzy, przez wysiew nasion wprost do gruntu jesienią lub przez sadzonki kłączowe w okresie zimy.

Odmiany ozdobne (o ±pełnych kwiatach) rozmnaża się wyłącznie na drodze wegetatywnej. Stanowisko nie może być zimą podmokłe, wskazana gleba przepuszczalna.