Dwa gatunki rodzime: trzmielina brodawkowata (Euonymus verrucosa) i trzmielina zwyczajna (Euonymus europaea). Liczne pozostałe (rodzaj liczy ponad 100 gatunków) to uprawiane krzewy ozdobne, w większości ze strefy umiarkowanej Półkuli Północnej.
u/1
3m
Euony. hamiltonian.trzmielina Hamiltona
E. vidalii
· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Korona ochrowobrązowa z czerwonymi plamkami. Szypułki kwiatów bardzo cienkie. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony Krzew. Lasy liściaste i zarośla. | ||||
|
· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Kwiaty zielonkawe, żółtozielone. Szypułki kwiatowe nie są bardzo cienkie. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony | ||||
· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Liście 3-8 (10) cm długości i do 3.5 cm szerokości, spodem na nerwach brodawkowane. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony ▶ Euonymus europaea (trzmielina zwyczajna)  trzmielina pospolita ·
syn. Evonymus europaea · Euonymus europaeus · takson rodzimy lub trwale zadomowiony [491] Krzew. Lasy, zarośla. | ||||
· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Liście (6) 8-12 (16) cm długości i 6-7 cm szerokości, spodem gładkie. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony ▶ Euonymus latifolius (trzmielina szerokolistna) trzmielina wielkoowocowa ·
syn. Euonymus latifolia · takson uprawiany [491] Rzadko sadzony i dziczejący krzew. | ||||
właściwości i zastosowanie
⇈
🌱
Krzewy, rzadziej niskie drzewka lub pnącza z korzonkami przybyszowymi na pędach.
Główną ozdobę stanowią jesienią owoce, torebki z nasionami, często z jaskrawą, koralową lub purpurową osnówką i nasionami zwisającymi na niteczkach. Niektóre gatunki mają też efektowne listwy korkowe na gałązkach.
Wśród trzmielin są gatunki zrzucające liście na zimę i zimozielone.
Te pierwsze są często ozdobne z liści przebarwiających się jesienią na intensywnie czerwony kolor.
W zależności od gatunku i odmiany stosuje się je jako solitery, w naturalistycznych grupach lub żywopłotach formowanych i nieformowanych, na rabatach w połączeniu z bylinami i trawami ozdobnymi.
wymagania i uprawa
Wymagają gleb żyznych, próchnicznych, dostatecznie wilgotnych.
Dobrze poddają się formowaniu przez przycinanie.
Gatunki zimozielone (najczęściej uprawiane liczne odmiany trzmieliny Fortune'a (Euonymus fortunei)) lepiej zimują gdy rosną w miejscach bardziej ocienionych i osłoniętych od wiatrów. Wymagają równomiernie wilgotnej gleby, źle znoszą suszę. Radzą sobie też pod koronami drzew.
⇈ 🌱 🌸
nomenklatura, etymologia ℹ️ ⇈
poznanie znaczenia i pochodzenia nazwy ułatwia jej zapamiętanie
Euonymus [🔉 e͡ł·ō·ny·mus] • Evonymus • (pl) trzmielina • brslen /cz/ · Spindelstrauch, Pfaffenhütchen /de/ · spindletree /en/ · бересклет /ru/
e͡uōnymos, -os, -i
(lat. z gr., subst., m)
— greckie euonymos ενωνυμος znaczące "dobrego imienia, czcigodny" - ale też nazwa na przekór, eufemizm dla "złowieszczy", o charakterze czy to ironicznym[*], czy magicznym, odpędzającym złe fatum przez nienazywanie zła po imieniu (nie wywoływanie wilka z lasu, nazwa typu "nietota"[500]), w tym wypadku ze strony trującej dla owiec rośliny;
odnosiła się u starożytnych Greków do oleandra o trujących liściach, u Rzymian do trzmieliny o trujących nasionach[455];
grecki przedrostek eu- oznacza dobry, onyma = onoma, -atos - imię (np. eutanazja "dobra śmierć", onomastyka - nauka o nazwach własnych);
[*] czy zakładanie ironii u starożytnych pasterzy jest anachronizmem? jednak, czy zakładanie braku poczucia ironii u nich jest rodzajem wyższościowego *izmu w odniesieniu do niewykształconych starożytnych pasterzy; czy ten przypis jest ironiczny?
ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji