zimozielone krzewy i drzewa

Krzewy i drzewa wiecznie zielone mają duży walor dekoracyjny także i zimą. Gdy są użyte do budowy żywopłotu, tworzą całoroczną osłonę.

Większość krzewów zimozielonych (zwłaszcza liściastych), możliwych do uprawy w Polsce, ma mniej lub bardziej pokładający się lub płożący pokrój. Często spełniają rolę roślin okrywowych na skarpach, zboczach, murkach i w innych, temu podobnych, częściach ogrodu.

Rośliny wiecznie zielone, potocznie zwane zimozielonymi, są to przeważnie drzewa, krzewy lub krzewinki, (rzadziej byliny) o liściach trwających więcej niż jeden sezon wegetacyjny. Ich liście żyją kilka lat. Stopniowo opadają tylko najstarsze. Dzięki temu rośliny te zachowują ulistnienie także w okresie zimy, co stanowi ich duży walor ozdobny.

Przykładem z flory Polski są nasze pospolite drzewa iglaste: sosna zwyczajna (Pinus sylvestris) i świerk pospolity (Picea abies). W uprawie znajduje się wiele gatunków zimozielonych drzew i krzewów, nie tylko iglastych.

Uprawiane u nas krzewy i drzewa zimozielone są zwykle wystarczająco odporne na mrozy. Problemem w naszym klimacie, zwłaszcza we wschodniej Polsce, jest zjawisko suszy fizjologicznej. W okresie zimy, przy zamarzniętej glebie i niskiej temperaturze rośliny mają dużą trudność w pobieraniu wody z gleby i przewodzeniu jej do liści. W takiej sytuacji zwiększona chwilowo transpiracja z liści (np. podczas słonecznego i wietrznego dnia na przedwiośniu) może doprowadzić do wyschnięcia liści a nawet drobniejszych gałązek i w konsekwencji do ich obumarcia. W ogrodnictwie zmniejszamy ryzyko suszy fizjologicznej przez osłanianie roślin w okresie przełomu zimy i wiosny. Jeśli to możliwe wybiera się raczej miejsca osłonięte przed wiatrem, co zmniejsza transpirację (parowanie wody z liści), np. przy budynkach lub w pobliżu drzew.

Generalnie mniej wrażliwe na suszę fizjologiczną są drzewa i krzewy iglaste (mniejsza powierzchnia) oraz te o liściach pokrytych warstwą wosku (utrudniona transpiracja) lub innych tego rodzaju, kserofitycznych przystosowaniach.