Leucojum vernum L. [🔉 le͡u·ko·jum *]

Bylina cebulowa wysokości do 30 cm. Cebula kulista, 2-2.5 cm średnicy.

Liście odziomkowe w liczbie dwóch (rzadziej więcej 3-4), 10-30 cm długości, do 1 cm szerokości.

Łodyga kwiatostanowa typu głąbik z jednym kwiatem (a u podgatunku ssp. carpaticum z dwoma kwiatami); dłuższa od liści.

Kwiaty białe, z żółtawą plamą nieco poniżej szczytu płatków, dzwonkowate. Szyjka słupka silnie maczugowato zgrubiała.

Kwitnienie w marcu i kwietniu, na przedwiośniu.

Owocem jest szeroko-podługowata torebka.

Nasiona białawe, punktowane.Bylina cebulowa wysokości do 30 cm. Cebula kulista, 2-2.5 cm średnicy.

Łodyga kwiatostanowa typu głąbik z jednym kwiatem (a u podgatunku ssp. carpaticum z dwoma kwiatami); dłuższa od liści.

Kwitnienie w marcu i kwietniu, na przedwiośniu.

Nasiona białawe, punktowane.

Naturalne stanowiska w lasach górskich i podgórskich. Na nizinach często uprawiana, od stuleci, i zadomowiona w wilgotnych lasach i zaroślach. Naturalne stanowiska w lasach górskich i podgórskich. Na nizinach często uprawiana, od stuleci, i zadomowiona w wilgotnych lasach i zaroślach.

Często uprawiana i częściej (niż śnieżyca) spotykana w lasach liściastych i parkach jest śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis). Z ogólnego pokroju jest podobna do śnieżycy, jednak łatwo odróżnimy przebiśniegi po odmiennej budowie kwiatu - ma on koronę w dwóch okółkach, przy czym zewnętrzny jest wyraźnie podzielony na trzy stosunkowo wąskie płatki.

Rzadziej jest uprawiana śnieżyca letnia (Leucojum aestivum) jest wyższa, ma pęd kwiatostanowy mniej wiecej tak długi jak liście, wielokwiatowy. Kwiaty pojawiają się później - w maju i czerwcu. Różni się też czarniawymi (L.v. ma białawe) nasionami i prawie kulistą (L.v. ma podługowatą) torebką.Często uprawiana i częściej (niż śnieżyca) spotykana w lasach liściastych i parkach jest śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis). Z ogólnego pokroju jest podobna do śnieżycy, jednak łatwo odróżnimy przebiśniegi po odmiennej budowie kwiatu - ma on koronę w dwóch okółkach, przy czym zewnętrzny jest wyraźnie podzielony na trzy stosunkowo wąskie płatki.

Rodzima bylina cebulowa, w wielu miejscach zdziczała z uprawy i zadomowiona. Uprawiana w wilgotnych do podmokłych i cienistych miejscach o żyznej glebie. Stosowana jako wybitnie trwała bylina okrywowa o charakterze efemeroidalnym (części nadziemne zanikają już w czerwcu - łączyć z innymi bylinami później rozpoczynającymi wegetację, np. z konwalią majową (Convallaria majalis)), bardzo efektowna podczas masowego kwitnienia na przedwiośniu. Także sadzona w grupach na skalniakach i rabatach.

Bardziej polecana dla ogrodów odmiana var. carpaticum jest masywniejsza, pędy kwiatostanowe mają 2-3 większe kwiaty, z dużymi żółtymi plamami.Rodzima bylina cebulowa, w wielu miejscach zdziczała z uprawy i zadomowiona. Uprawiana w wilgotnych do podmokłych i cienistych miejscach o żyznej glebie. Stosowana jako wybitnie trwała bylina okrywowa o charakterze efemeroidalnym (części nadziemne zanikają już w czerwcu - łączyć z innymi bylinami później rozpoczynającymi wegetację, np. z konwalią majową (Convallaria majalis)), bardzo efektowna podczas masowego kwitnienia na przedwiośniu. Także sadzona w grupach na skalniakach i rabatach.

Stanowisko półcieniste, wilgotne.

Cebul nie trzeba wykopywać corocznie. Robi się to tylko w celu rozmnożenia lub w rzadkich przypadkach, w uprawie rabatowej, gdy po kilku latach kępa jest zbyt gęsta i kwitnienie słabnie, dominują liście.

Rozmnaża się przez oddzielanie cebul przybyszowych, w okresie letniego spoczynku - w sierpniu lub wrześniu. Cebule nie mogą przesychać, należy je od razu sadzić.Stanowisko półcieniste, wilgotne.

Rozmnaża się przez oddzielanie cebul przybyszowych, w okresie letniego spoczynku - w sierpniu lub wrześniu. Cebule nie mogą przesychać, należy je od razu sadzić.