Berberis

Krzewy, zwykle niskie, o liściach opadających na zimę lub zimozielone. Drewno i kora po wewnętrznej stronie żółte.

Liście pojedyncze, zwykle piłkowane lub ząbkowane z ostkami, rzadko całobrzegie.

Kwiaty żółte do pomarańczowożółte; zapach przeważnie nieprzyjemny. Kwiat 3-krotny. Działek kielicha sześć. Płatków korony sześć; u nasady z dwoma nektarnikami. Pręcików sześć; reagują na dotyk zginając się. Słupek jeden, jednokomorowy.

Kwitnienie w maju-czerwcu.

W uprawie znajduje się obok czystych gatunków duża liczba odmian. Efekt dekoracyjny dają: barwne liście (w odmianach np. purpurowe), liście szczególnie efektownie wybarwiające się jesienią (berberys koreański (Berberis koreana), berberys Thunberga (Berberis thunbergii)), ozdobne owoce pozostające na krzewie czasem długo po opadnięciu liści, barwne ciernie atrakcyjne w okresie bezlistnym. Kwiaty nie są szczególnie efektowne — żółte, zwykle o nieprzyjemnym zapachu, drobne ale z uwagi na dużą ich liczbę podnoszą walor ozdobny.

Używane są jako krzewy ozdobne do sadzenia pojedynczo, w grupach lub szpalerach. Niskie i karłowe odmiany mają swoje miejsce na rabatach bylinowych i w ogrodach skalnych.

Berberysy najlepiej rosną na glebach przepuszczalnych, także piaszczystych, do umiarkowanie zwięzłych, dostatecznie wilgotnych i dość żyznych. Źle rosną na glebach ciężkich i podmokłych.

Najbardziej zimotrwałe są np. berberys koreański (Berberis koreana), berberys Thunberga (Berberis thunbergii), berberys zwyczajny (Berberis vulgaris), ich mieszańce i liczne odmiany.

Rozmnaża się z nasion i z sadzonek zielnych (odmiany i zimozielone).

Berberysy są żywicielami pośrednimi różnych gatunków rdzy. W tym berberys zwyczajny (Berberis vulgaris) jest wrażliwy na powszechnie występującą rdzę źdźbłową Puccinia graminis, której ostatecznym żywicielem są zboża. Powszechne w uprawie takie gatunki berberysów jak: berberys Thunberga (Berberis thunbergii), berberys wiązkowy (Berberis aggregata), berberys amurski (Berberis amurensis), są odporne na tę chorobę.