Andromeda polifolia L. [🔉 an·drŏ·me·da po·li·fo·li·a]

Krzewinka zimozielona, (10)15-25(40) cm wysokości, z płożącymi się zdrewniałymi podziemnymi rozłogami, słabo rozgałęziającymi się. Korzenie silne, wrzecionowato zgrubiałe.

Liście lancetowate, zwykle ostro zakończone, nasada klinowata, 15-25(30) mm długości i 1.2-4(7) mm szerokości, brzegiem podwinięte, nagie; z wierzchu ciemnozielone, od spodu szarobiaławo owoszczone, z wyraźnym wystającym jasnozielonym nerwem głównym; ogonki liściowe bardzo krótkie, 0.2-0.5(1) mm długości. Ulistnienie skrętoległe.

Działki kielicha trójkątne, 1-1.5(3) mm długości, czerwone.

Pręciki i szyjka słupka ukryte w koronie. Pręcików 10, dwa razy krótsze od korony. Nitki pręcików owłosione, pylniki ±0.8 mm długości, z dwoma wyrostkami ok. 0.5 mm długości. Szyjka słupka prosta, 3-3.5 mm długości. Zalążnia 5-komorowa.

Owocem jest kulista torebka, 4-5 mm średnicy, naga, wzniesiona, pęka od góry, pozostaje na niej zaschnięta szyjka słupka. Nasion 30-40, jajowate, 1-1.5 mm długości, brązowe, blyszczące.

Częsta na niżu, w górach rzadsza. Występuje na torfowiskach wysokich i przejściowych oraz w borach bagiennych.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Gatunek istotny (rola w Cocktail) m.in. dla:

Rodzima krzewinka z cienkimi, wiotkimi pędami i podziemnymi rozłogami. Rośnie na półkuli północnej w strefie chłodnej, aż po tundrę. Ozdobę stanowią różowe kwiaty i srebrzyste, zimozielone liście.

Wymaga gleb silnie kwaśnych, zbliżonych do torfowych (na takich rośnie w naturze). W pełni mrozoodporna. W uprawie ogrodowej należy podlewać deszczówką - woda ze studni, czy sieci wodociągowej jest mniej lub bardziej twarda tj. zawiera sole wapnia i magnezu które z czasem zneutralizują kwaśny torf.