Polygonum bistorta L. [🔉 po·ly·go·num bis·tor·ta]

Bylina, z grubym (1-1.5cm), mięsistym kłączem, do 15 cm długości.

Pędy nierozgałęzione, zakończone jednym gęstym kłosem pozornym.
Gatki zielne, w górze skośnie ucięte. Ogonki liściowe całe oskrzydlone. Brzeg liścia pofałdowany ale nie podwinięty.

Kwiatostan bez rozmnóżek. Kwitnienie maj-sierpień.

Wilgotne łąki z wysokim stałym poziomem wody gruntowej, torfowiska i temu podobne stanowiska. Częściej na pogórzu. Preferuje gleby kwaśne.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Gatunek wyróżniający (D.) dla:

Gatunek istotny (rola w Cocktail) m.in. dla:

Krajowa bylina kłączowa, naturalne stanowiska na mokrych łąkach itp. terenach trawiastych.

W ogrodach stosowana jako trwała bylina okrywowa i rabatowa, w założeniach naturalistycznych, jako element wilgotnych łąk kwietnych, na brzegach zbiorników wody i w strefie bagiennej (bardzo silnie rosnąca) oraz w ogrodach deszczowych. Nasadzenia są trwałe.

Efektowna w czasie masowego kwitnienia latem (lipiec-sierpień).

W medycynie stosuje się Bistortae rhizoma (kłącze wężownika) — całe lub połamane wysuszone kłącza bez korzeni przybyszowych. Kłącza ze starszych roślin zbiera się jesienią, ewentualnie wczesną wiosną, i po obraniu z łusek i korzeni suszy się w temperaturze poniżej 50°C.
Substancją czynną są związki garbnikowe, stąd jest to lek o działaniu przeciwzapalnym i silnym działaniu ściągającym. Stosowany głównie w ostrych biegunkach. Długotrwałe przyjmowanie preparatów garbnikowych jest szkodliwe.

Na glebach wilgotnych do podmokłych, w miejscach nasłonecznionych do półcienistych. Gleba może być przeciętna.