Carex nigra Reichard

Turzyca z pełzającym kłączami i podziemnymi rozłogami, tworząca luźne darnie, średniej wysokości, pędy 10-40(50) cm wysokości, prosto wzniesione, sztywne, w górze ostrokanciaste, szorstkie, w dole tępo trójkanciasta; nasada pędu okryta jasno- lub ciemnobrunatnymi do czerwonobrunatnych pochwami liściowymi.

Aparaty szparkowe na górnej (przyosiowej) stronie liścia, nieco przechodzące na spodnią; jej stosunkowo częste mieszańce mają aparaty szparkowe po obu stronach liścia, także na całej stronie spodniej (odosiowej); szparki pod silną lupą widoczne są jako gęsto rozmieszczone białe kropki.

Kłosek męski pojedynczy, rzadziej dwa zbliżone do siebie, podługowate lub buławkowate, krótki ale dłuższy od kłosów żeńskich; kwiaty z trzema pręcikami.

Kłosków żeńskich 2-3(-4), krótkowalcowate, 1.5-2.5(-3-5) cm długości, gęste, siedzące, co najwyżej dolny kłos na krótkiej, rzadziej na dłuższej, szypułce, czasem w górnej części z kwiatami męskimi.

Przysadki kwiatów żeńskich podługowatojajowate do jajowatych, tępo zakończone, rzadko nieco zaostrzone; wyraźnie krótsze od pęcherzyków (często dwa razy krótsze), rzadko prawie równe im długością; ciemnobrązowe prawie czarne, biało obrzeżone, z jaśniejszym zielonym pasem wzdłuż środkowej żyłki.

Pospolita. Gatunek o szerokim spektrum ekologicznym, z optimum rozwoju w zbiorowiskach mszysto-turzycowych. Występuje na terenach podmokłych, zwłaszcza na glebach organicznych, torfowiskach niskich i rzadziej przejściowych, na brzegach rzek i jezior, na podmokłych łąkach, w szuwarach i olsach oraz ubogich, wilgotnych borach.

Stosowana jako drobna roślina okrywowa na rabatach naturalistycznych, na podłożu mokrym lub okresowo mokrym.

Używana także w ogrodach deszczowych i w makrofitowych oczyszczalniach wody oraz dla renaturyzacji torfowisk niskich — łatwo się wprowadza przez wysiew pęcherzyków lub rozkładanie skoszonego siana z dojrzałymi kwiatostanami.

Na gleby trwale lub okresowo mokre. W miejscach niezacienionych. Poza tym o niskich wymaganiach siedliskowych.