Salix alba L.

Pąki przylegająco owłosione, brązowozielone, jajowate-stożkowate, tępe, 3 – 5 mm długości, liściowe i kwiatowe takie same.

Przylistki równowąskolancetowate (lancetowato szydlaste [86.5s11]), drobne, szybko opadają.

Ulistnienie z niebieskawym odcieniem. Ogonek liściowy 4 – 7 (10) mm długości, u nasady blaszki z gruczołkami. Blaszka liściowa lancetowata do wąskolancetowatej, duża, (6)7 – 11 (14) cm długości i (10)12 – 16 (20) mm szerokości; nasad klinowata, koniec długokończysty; brzegiem ostro piłkowana i z gruczołkami; z obu stron jedwabiście przylegająco owłosiona; górna powierzchnia ciemnozielona, rzadko owłosiona; spód z białawym, woskowatym nalotem, szarozielony, gęsto owłosiony włoskami przylegającymi, szarobiałymi, ustawionymi równoległe do głównej żyłki.

Kwiatostany na długich (10 – 20 mm), szypułkach z kilkoma liściowymi całobrzegimi podsadkami. Kotki wąskocylindryczne, (4)5 – 6 cm długości i (5)6 – 8 mm szerokości. Przysadki nietrwałe, elipsoidalne, żółtozielone, w dole gęsto owłosione, w górze wyłysiałe, dominują włoski powyginane.

W kwiatach męskich dwa pręciki, ich nitki w nasadzie owłosione. Gruczołki miodnikowe dwa, przyosiowy dłuższy walcowaty, odosiowy (tylny) jajowaty.

W kwiatach żeńskich słupek prawie siedzący; zalążnia naga; szyjka krótka, znamię rozchylone, dwukrotnie podzielone. Gruczoł miodnikowy jeden, krótki, szerokojajowaty.

Torebki nagie, pęka głęboko a płaty silnie wywijają się, na każdym płacie po 6 – 8 zawiązków nasion.

Kwitnienie w kwietniu-maju, równocześnie z listnieniem. Żyje do 80 – 100 lat, dojrzewa w 8 – 10 roku od skiełkowania.

Wyróżnia się takie odmiany jak var. vitellina (cv. Vitellina) o zdecydowanie żółtych jednorocznych gałązkach, var. britzensis (cv. Britzensis, Chermesina) o jednorocznych gałązkach żywo czerwonych lub pomarańczowoczerwonych, var. sericea, var. splendens o liściach obustronnie gęsto owłosionych i var. caerulea o liściach łysiejących, dojrzałych niemal nagich. W uprawie spotyka się wierzbę płaczącą ze zwieszonymi pędami Salix alba cv. Tristis (uprawiany klon osobników żeńskich), jednak rzadziej niż podobną wierzba żałobna (Salix ×sepulcralis) (uprawiany klon osobników męskich).

Przy oznaczaniu sprawia kłopot powszechne występowanie mieszańców z wierzbą białą (Salix alba) ≡ wierzba wyniosła (Salix ×rubens) o różnym stopniu wyrażenia cech pośrednich między gatunkami rodzicielskimi.

W lasach łęgowych i w przybrzeżnych zadrzewieniach większych rzek. Na glebach żyznych, głębokich; ciepłolubna. Znosi bardzo długie zalania (nawet do 60 dni).

Uprawiana w odmianach „Tristis” (o żółtych pędach zwisających) i „Vitellina” (o pędach żółtych, nie zwisających).