Salix ×sepulcralis Simonk. [🔉 sa·liks *]

Drzewo 8-15(20) m wysokości, o rozłożystej koronie i wyjątkowo długich zwieszonych gałęziach (nawet sięgających ziemi). Kora głęboko bruzdowana, szarobrązowa.

Jednoroczne gałązki cienkie, jasno żółte, długie, słabo rozgałęzione, zwisające (czasem aż do ziemi), tylko początkowo rzadko owłosione. Pączki brązowe, nagie, 2-3 mm długości.

Przylistki szydlaste, słabo skręcone, bardzo szybko opadają.

Liście z ogonkami 3-5(8) mm długości, jesienią zielone do pierwszych mrozów, dopiero pod ich wpływem opadają. Blaszka liściowa wąskolancetowata, drobno piłkowana, (7)8-10(12) cm długości i (8)11-13(18) mm szerokości, górą zielona, spodem szara, początkowo owłosiona, powoli łysiejąca.

Kotki wyłącznie męskie, o krótkiej szypule z kilkoma liściastymi podsadkami, wąskowalcowate, 3-4 cm długości i (3)4-5 mm szerokości. Kwiaty z dwoma pręcikami o nitce w dolnej połowie owłosionej; przysadki żółtozielone, rzadko owłosione; jeden gruczoł miodnikowy. Czasami pod wpływem uszkodzeń przez szkodniki tworzą się monstrualne kotki z kwiatami męskimi i żeńskimi [71.2].

Kwitnie w kwietniu i maju, przy zaawansowanym rozwoju liści.

Powszechnie uprawiane drzewo ozdobne — najczęstsza u nas „wierzba płacząca”. Ozdobę stanowią nie tylko zwisające gałązki ale i ich żółta (także zimą) barwa.

Nazwa Salix alba cv. Tristis w polskiej czekliście [15] i u Senety [12] jest utożsamiana z wierzbą żałobną (Salix ×sepulcralis). Takie ujęcie nie daje czytelnego rozróżnienia pomiędzy odmianą wierzby białej o żółtej korze i ze zwieszonymi gałęźmi a mieszańcem tejże z wierzbą babilońską (Salix babylonica).

Jednoroczne gałązki żółte, przylistki równowąskolancetowate do szydlastych, o płaskim brzegu, nietrwałe.

Liście spodem jedwabiście owłosione także gdy dojrzałe, opadają w normalnej porze, jesienią.