kwiatostan
kwiatostan złożony
kwiatostan prosty
Pęd z jednym kwiatem nazywamy jednokwiatowym (nie jest to kwiatostan).
Kwiatostan to pęd kwiatonośny z więcej niż jednym kwiatem. Inaczej skupienie kwiatów ułożonych wg określonego schematu.
Tak samo jak pozostałe pędy rośliny osie kwiatostanu mogą być rozgałęzione monopodialnie (kwiatostany groniaste) lub sympodialnie (kwiatostany wierzchotkowe) albo kwiatostan może mieć charakter mieszany.
Kwiatostany proste mają nierozgałęzioną główną oś kwiatostanową na której bezpośrednio lub na szypułkach osadzone są pojedyncze kwiaty.
Kwiatostany złożone mają oś główną z rozgałęzieniami, tj. od osi głównej odchodzą osie boczne (te dalej też mogą być z kolei rozgałęzione lub nie). Osie ostatniego rzędu rozgałęzienia są wraz z osadzonymi na nich kwiatami kwiatostanem prostym.
kwiatostan groniasty
Kwiatostany groniaste - rozgałęziają się monopodialnie tj. wierzchołek osi kwiatostanu zakończony jest długo aktywnym stożkiem wzrostu — w przypadku grona i jego prostych modyfikacji potencjalnie nigdy nie kończącym wzrostu.
Rozkwitanie w kwiatostanach ściśle groniastych następuje przeważnie dość wyraźnie w porządku tworzenia się zawiązków kwiatów, tj. od podstawy ku szczytowi, a w kwiatostanach ± spłaszczonych, takich jak np. koszyczek, od zewnątrz ku centrum.
Kwiatostany złożone groniaste (oś drugiego rzędu zakończona nie kwiatem lecz kwiatostanem) to: kłos złożony, baldach złożony.
kwiatostan wierzchotkowy
Kwiatostany wierzchotkowe - rozgałęziają się sympodialnie tj. szczyt każdej kolejnej osi kwiatostanu przerywa wzrost - jest zakończony kwiatem (na nim kończy się wzrost) a dalsze części kwiatostanu rozwijają się z gałązek kolejnego rzędu (zwanych także ramionami) które wyrastają poniżej terminalnego kwiatu, często z kątów liści przykwiatowych.
kwiatostany pośrednie
Kwiatostany pośrednie pomiędzy kwiatostanem groniastym a kwiatostanem wierzchotkowym mają część osi rozwijających się wg schematu grona (monopodialnie) a część wg schematu wierzchotki (sympodialnie); np. tyrs ma oś główną w schemacie grona osie boczne to wierzchotki. W literaturze nazewnictwo takich kwiatostanów bywa dalekie od precyzji, zwykle w użyciu są takie terminy jak podbaldach, wiecha, rozrzutka z dookreśleniami.
Oś kwiatostanowa to pęd w kwiatostanie. Kwiatostany proste posiadają jedną, główną oś. Kwiatostany złożone mają rozgałęzioną oś główną kwiatostanu i do kilku rzędów rozgałęzień - osi bocznych. Na osiach ostatniego rzędu bezpośrednio, lub na szypułkach są osadzone pojedyncze kwiaty.
dno kwiatostanowe
niem. Blütenboden
Dno kwiatostanowe to rozszerzony szczyt osi kwiatostanu.
liście przykwiatowe
niem. Hochblätter
Liście przykwiatowe znajdują się pod lub w obrębie kwiatostanu lub są związane z kwiatem.
Spełniające rolę powabni liście przykwiatowe, żółto, biało lub czerwono wybarwione, występują np. u wilczomleczy (Euphorbia).
przysadka
lat. bractea; ang. bract; niem. Deckblatt; ros. прицветники, кроющая чешуя (Carex); cz. listen (o przysadce i podsadce)
podsadka
lat. bractea; ang. bract; niem. Hüllblätter, Hochblätter, Tragblatt (TragBl); ros. прицветный лист (Carex); cz. listen (o przysadce i podsadce), primárni listen (o podsadce)
W terminologii łacińskiej, niemieckiej, angielskiej i czeskiej nie czyni się rozróżnienia pomiędzy podsadką a przysadką.
Przysadka to liść z pachwiny (kąta) którego wyrasta kwiat.
Podsadka to liść u podstawy całego kwiatostanu lub jego części (np. u turzyc (Carex) podsadka pod każdym kłosem w kwiatostanie).
okrywa
dachówkowaty
Okrywa to nazwa zbioru listków okrywających niektóre silnie skupione kwiatostany, np. koszyczki w rodzaju zrostka zangezurska (Campanula zangezura).
Listki okrywy mogą być ułożone gęsto, dachówkowato zachodząc na siebie.
O listkach gdy cienkie, prześwitujące, niezielone np. przydatki listków okrywy koszyczków u chabrów (Centaurea), listki okwiatu sitów (Juncus), listki okrywy koszyczka szaroty leśnej (Gnaphalium sylvaticum), przylistki koniczyny białej (Trifolium repens).
Powierzchnia pokryta takimi łuseczkami jest suchobłoniasto łuskowata.