Bylina, 10-20 cm wysokości (po kwitnieniu do 35 cm), z krótkim płożącym się kłączem.
Łodyga gęsto owłosiona szczeciniastymi włoskami i nielicznymi włoskami gruczołowatymi.
Liście obustronnie owłosione, górą gęsto krótkimi włoskami z pojedynczymi dłuższymi szczecinkami; także spodnia strona z dość wyraźną dwoistością owłosienia ale rzadko owłosiona krótkimi włoskami.
Letnie liście odziomkowe z blaszką w nasadzie sercowatą, z wyraźnymi białymi plamami; ogonek liściowy tak długi jak blaszka lub krótszy.
Krajowa wczesnowiosenna bylina kłączowa. Często uprawiana i zdziczała.
Walorem ozdobnym jest wczesnowiosenne kwitnienie; w sezonie letnim drobno biało plamiste liście. W miarę rozkwitania kwiaty mieniają barwę z czerwonej przez fioletowoniebieskie do purpurowoczerwonej.
W sprzyjających warunkach (wilgotno, stanowisko ocienione) ulistnienie zachowuje przez cały sezon wegetacyjny i może być stosowana jako trwała bylina okrywowa, sadzona w grupach płatach w założeniach o charakterze naturalistycznym lub runie leśnym.
Wymagania (optimum rozwoju/konkurencyjności na naturalnych stanowiskach wg ekologicznych liczb wskaźnikowych): światło — cień • woda — gleba przeciętnie wilgotna • próchnica — gleba mineralno-próchnicza, zasobna w humus • ciepło — miejsce umiarkowanie chłodne lub miejsce przeciętnie ciepłe • zwięzłość — gleba średnio zwięzła • żyzność — podłoże żyzne
Gatunek zachodnioeuropejski, mniej mrozoodporny od zbliżonej miodunki ćmej (Pulmonaria obscura), ale dobrze radzący sobie zwłaszcza na zachodzie kraju.
