Pulmonaria officinalis L. s. str. [🔉 * of·fi·ci·na·lis]

Bylina, 10 – 20 cm wysokości (po kwitnieniu do 35 cm), z krótkim płożącym się kłączem.

Łodyga gęsto owłosiona szczeciniastymi włoskami i nielicznymi włoskami gruczołowatymi.

Liście obustronnie owłosione, górą gęsto krótkimi włoskami z pojedynczymi dłuższymi szczecinkami; także spodnia strona z dość wyraźną dwoistością owłosienia ale rzadko owłosiona krótkimi włoskami. Letnie liście odziomkowe z blaszką w nasadzie sercowatą, z wyraźnymi białymi plamami; ogonek liściowy tak długi jak blaszka lub krótszy.

Kielich ±lejkowaty.

Kwitnie wczesną wiosną (marzec – kwiecień).

Rzadka; na zachodzie Polski, także uprawiana dawna roślina lecznicza i zdziczała.

Mniej i bardziej wilgotne lasy liściaste i zarośla.

Krajowa wczesnowiosenna bylina kłączowa. Często uprawiana i zdziczała. Walorem ozdobnym jest wczesnowiosenne kwitnienie; w sezonie letnim drobno biało plamiste liście. W miarę rozkwitania kwiaty mieniają barwę z czerwonej przez fioletowoniebieskie do purpurowoczerwonej.

W sprzyjających warunkach (wilgotno, stanowisko ocienione) ulistnienie zachowuje przez cały sezon wegetacyjny i może być stosowana jako trwała bylina okrywowa, sadzona w grupach płatach w założeniach o charakterze naturalistycznym lub runie leśnym.

Gatunek zachodnioeuropejski, mniej mrozoodporny od zbliżonej miodunki ćmej (Pulmonaria obscura), ale dobrze radzący sobie zwłaszcza na zachodzie kraju.