Gnaphalium sylvaticum L. [🔉 gna·fa·li·um syl·wā·ti·kum]

Bylina. Kłącze często rozgałęzione i z licznymi pędami płonnymi. Łodyga pojedyncza, rzadziej rozgałęziona, wzniesiona lub podnosząca się (4)10-60(80) cm wysokości, gęsto ulistniona, cała roślina szaro, filcowato, owłosiona.

Kwiatostan złożony z koszyczków, przypominający luźny kłos, zajmuje 1/3-5/6 długości pędu. Podsadki w obrębie całego kwiatostanu, wąsko lancetowate do równowąskich, (1)3-4(6) cm długości i 1-2(2.5) mm szerokości. Najniższe podsadki wyjątkowo dłuższe niż połowa wysokości kwiatostanu.

Listki okrywy w (3)4 rzędach, zewnętrzne szerokojajowate, wewnętrzne do wąskolancetowatych, na zewnętrznej stronie nagie, czasami rzadko omszone, U podstawy zielone, zewnętrzne ciemniejsze, wewnętrzne listki okrywy jaśniejsze i bardziej błoniaste, z szerokim błoniastym obrzeżeniem lub na szczycie z brązową plamą lub szerszym brązowawym obrzeżeniem, wewnętrzne listki okrywy często na brzegu różowawo obrzeżone.

Niełupki elipsoidalne, 1-1.3(1.6) mm długości, 0.3-0.4 mm szerokości, krótko owłosione, puch kielichowy ponad 3 mm długości, poszczególne pierzaste włoski puchu zrośnięte ze sobą u nasady, pappus odpada od niełupki jako całość.

Kwitnienie od lipca do września (października).

Gatunek silnie zmienny jeśli chodzi o wysokość pędów, intensywność ich rozgałęziania, wielkość i owłosienie liści, ilości koszyczków w kwiatostanie, barwie listków okrywy. W szczególności górska odmiana var. pumilum Gaudin ma listki okrywy szeroko ciemnobrunatno obrzeżone. Forma f. stramenticum (Beck) Br. Bl. na wszystkie listki okrywy jasnożółte.

Częsty na terenie całego kraju ale najczęściej na pogórzu, w górach do około 1000 m n.p.m.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Gatunek istotny (rola w Cocktail) m.in. dla:

Górski gatunek wielce zbliżony cechami do szaroty leśnej (Gnaphalium sylvaticum).

Listki okrywy na zewnętrznej stronie omszone do krótko filcowatych, rzadziej nagie; z szerokim obrzeżeniem ciemnobrązowym do czarnego, na brzegu czasami jaśniejszym.

Karpaty i Sudety na granicy lasu i powyżej, rzadziej niżej; nie na wapieniu. Preferuje stanowiska wilgotne, niewapienne.