Allium schoenoprasum L.

Naturalne stanowiska na wilgotnych łąkach w dolinach rzecznych i na kamienistych zboczach (nie w Polsce). W ogrodzie jest stosunkowo plastyczny i radzi sobie także na glebach suchszych latem i przepuszczalnych.

Szczypiorek rozmnaża się z siewu wprost do gruntu na miejsce stałe, z rozsady lub wegetatywnie przez podział kępek.

Kępy dzieli się wiosną lub w sierpniu, przed przejściem w spoczynek fizjologiczny, w rozstawie 30 × 20 – 25 cm.

Szczypiorek jest wystarczająco mrozoodporny dla zimowania w gruncie. Rozpoczyna wegetację wczesną wiosną, w tym czasie co i cebula siedmiolatka lub nieco później, jednak szybciej rośnie dopiero gdy temperatura osiąga 15°C. Gdy jest pędzony zimą to najszybszy wzrost przebiega w temperaturze 20 – 30°C.

Jest odporny na niedobór wody. W przypadku jej deficytu szczypior jest twardszy i bardziej ostry.

Szczypiorek jest wieloletnią byliną o krótkim poziomym kłączu na którym tworzą się pączki-cebulki wyrastające w liście i pędy kwiatostanowe. Z czasem tworzy kępki, a następnie darń, która jest gęstsza gdy nie dopuszczać do kwitnienia.

W temperaturze kilku stopni i przy wysokiej wilgotności może być przechowywany do dwóch tygodni, poza tym szybko więdnie i żółknie.

Jesienią, przy umiarkowanej temperaturze, szczypiorek zapada w miesięczny okres spoczynku fizjologicznego. Z racji, że kończy się on już w październiku, to zimą może być łatwo pędzony.

Liście szczypiorku są użytkowane niemal wyłącznie jako warzywo przyprawowe. Mogą być składnikiem sałatek itp. Mają specyficzny aromat podobny do szczypioru zwykłej cebuli ale nie są ostre, są bardziej sztywne, twarde i oczywiście mają o wiele mniejszą średnicę.