Verbascum phoeniceum L. [🔉 wer·bas·kum *]

Bylina, rzadziej roślina dwuletnia.

Łodyga zwykle nierozgałęziona, wzniesiona, 35-65 cm wysokości, w dole krótko omszona włoskami prostymi; w górze dość gęsto gruczołowato owłosiona.

Prawie wszystkie duże liście zebrane w przyziemnej różyczce; łodyga wyżej prawie bezlistna (lub z 2-4 drobnymi liśćmi).

Szypułki lub gałązki z szypułkami kwiatów ± cienkie i długie, skośnie ku górze skierowane; bez podkwiatków. Korona zwykle fioletowa, czerwonofioletowa, rzadko biała.

Szypułki owoców 3-4× dłuższe od kielicha.

Kwitnienie od maja do czerwca.

Dość częsta, na południu Polski. Suche murawy, skraje lasów, przydroża. Poza tym uprawiany kwiat dwuletni.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Roślina rodzima, dziko występuje głownie na południowym wschodzie kraju, w miejscach suchych i ciepłych. Uprawiana w ogrodach jako ozdobny kwiat dwuletni. W drugim roku uprawy z rozety liściowej wyrasta pęd kwiatostanowy, zwykle nierozgałęziony, wzniesiony, 60-100 cm wysokości.

Ozdobna w czasie kwitnienia, od końca maja do sierpnia, dzięki purpurowofioletowym kwiatom. W uprawie, obok typowych purpurowo kwiatowych, znajdują się odmiany barwne, karminowopurpurowa lub o kwiatach białych ().

Do uprawy na rabatach bylinowych, w ogrodach o charakterze naturalistycznym.

Stanowisko słoneczne. Gleba przeciętna, przepuszczalna, sucha nie podmokła; odczyn obojętny lub zasadowy.

Uprawia się w cyklu dwuletnim. Nasiona wysiewa się na miejsce stałe (nie znoszą przesadzania) w maju lub czerwcu. Docelowa rozstawa co 35-40 cm (6-7 szt./m²). Na zimę można lekko okryć. Kwitną w drugim roku uprawy i zamierają. Zwykle raz posadzona w odpowiednim dla siebie stanowisku odnawia się z samosiewu.