Verbascum phoeniceum L. [🔉 wer·bas·kum *]

Bylina, rzadziej roślina dwuletnia.

Łodyga zwykle nierozgałęziona, wzniesiona, 35-65 cm wysokości, w dole krótko omszona włoskami prostymi; w górze dość gęsto gruczołowato owłosiona.

Prawie wszystkie duże liście zebrane w przyziemnej różyczce; łodyga wyżej prawie bezlistna (lub z 2-4 drobnymi liśćmi).

Szypułki lub gałązki z szypułkami kwiatów ± cienkie i długie, skośnie ku górze skierowane; bez podkwiatków. Korona zwykle fioletowa, czerwonofioletowa, rzadko biała.

Szypułki owoców 3-4× dłuższe od kielicha.

Kwitnienie od maja do czerwca.

Dość częsta, na południu Polski. Suche murawy, skraje lasów, przydroża. Poza tym uprawiany kwiat dwuletni.

Roślina rodzima, dziko występuje głownie na południowym wschodzie kraju, w miejscach suchych i ciepłych. Uprawiana w ogrodach jako ozdobny kwiat dwuletni. W drugim roku uprawy z rozety liściowej wyrasta pęd kwiatostanowy, zwykle nierozgałęziony, wzniesiony, 60-100 cm wysokości.

Ozdobna w czasie kwitnienia, od końca maja do sierpnia, dzięki purpurowofioletowym kwiatom. W uprawie, obok typowych purpurowo kwiatowych, znajdują się odmiany barwne, karminowopurpurowa lub o kwiatach białych ().

Do uprawy na rabatach bylinowych, w ogrodach o charakterze naturalistycznym.

Stanowisko słoneczne. Gleba przeciętna, przepuszczalna, sucha nie podmokła; odczyn obojętny lub zasadowy.

Uprawia się w cyklu dwuletnim. Nasiona wysiewa się na miejsce stałe (nie znoszą przesadzania) w maju lub czerwcu. Docelowa rozstawa co 35-40 cm (6-7 szt./m²). Na zimę można lekko okryć. Kwitną w drugim roku uprawy i zamierają. Zwykle raz posadzona w odpowiednim dla siebie stanowisku odnawia się z samosiewu.