Bellis perennis L. [🔉 bel·lis pe·ren·nis]

Bylina z rodziny astrowatych (Asteraceae). Tworzy krótkie rozłogi. Liście zebrane w przyziemną różyczki. Cała roślina mniej lub bardziej owłosiona krótkimi, białymi włoskami, rzadziej jest naga.

Blaszka liściowa odwrotnie jajowata lub łopatkowata nagle zwężająca się w ogonek liściowy tak samo lub dwa razy dłuższy od blaszki; brzeg mniej lub bardziej karbowany lub równy; szczyt zaokrąglony lub płasko ścięty; liść jednonerwowy, rzadziej trójnerwowy.

Pęd kwiatostanowy typu głąbik wysokości do 4-15 (20) cm; pod koszyczkiem nieco zgrubiały; kwiatostan typu koszyczek osadzony pojedynczo na szczycie głąbika.

Koszyczek kwiatowy średnicy 12-20 (30) mm; okrywa koszyczka w dwóch rzędach, listki okrywy ok. dwa razy krótsze od kwiatów języczkowatych ("płatków"), jajowato-podługowate, tępe, czarniawozielone, na szczycie z pękiem długich rzęsek, krótko owłosione, na brzegu orzęsione. Dno koszyczka stożkowate, puste, o nagiej, brodawkowanej powierzchni. Zewnętrze kwiaty języczkowe, żeńskie, białe, zwykle od spodu czerwono nabiegłe, w jednym szeregu, u nasady gęsto orzęsione. Kwiaty wewnętrz koszyczka rurkowate, żółte, obupłciowe, długości ok. 2 mm, z 4-5 ząbkami, w dole słabo orzęsione. Pylniki całkowicie zrośnięte w rurkę otaczającą slupek, nitki pręcików wolne. Kwiaty owadopylne, przedprątne.

Kwitnienie od wczesnej wiosny do późnej jesieni, także w dłuższych bezmroźnych i bezśnieżnych okresach zimą.

Owoc bez pappusa, niełupka, odwrotnie jajowata, spłaszczona, na bokach z wałeczkowatym, białawym obrzeżeniem, owłosiona lub prawie naga, jasnobrunatna, ok. 1.5 mm długości.Bylina z rodziny astrowatych (Asteraceae). Tworzy krótkie rozłogi. Liście zebrane w przyziemną różyczki. Cała roślina mniej lub bardziej owłosiona krótkimi, białymi włoskami, rzadziej jest naga.

Pęd kwiatostanowy typu głąbik wysokości do 4-15 (20) cm; pod koszyczkiem nieco zgrubiały; kwiatostan typu koszyczek osadzony pojedynczo na szczycie głąbika.

Kwitnienie od wczesnej wiosny do późnej jesieni, także w dłuższych bezmroźnych i bezśnieżnych okresach zimą.

Pospolita na terenie całego kraju, rzadziej na północnym wschodzie, w górach po piętro kosówki.

Rośnie na terenach trawiastych - pastwiskach, łąkach i przydrożach. Pospolita na terenie całego kraju, rzadziej na północnym wschodzie, w górach po piętro kosówki.

Odmiany ozdobne pochodzą od rodzimej krótkotrwałej byliny. Uprawiane są zwykle jako kwiat dwuletni, tak jak bratki, do wczesnego, pierwszego obsadzania kwietników i pojemników.

Kwitnienie odmian ozdobnych wysadzonych w ogrodzie jest najintensywniejsze drugiego roku uprawy, wiosną — w maju i czerwcu. U form dzikich kwitnienie trwa praktycznie przez cały sezon wegetacyjny. Pierwsza fala kwitnienie jest wiosną, latem kwitnienie jej słabe, jesienią następuje wzmożenie kwitnienia, może ono trwać także zimą w dłuższych bezśnieżnych i bezmroźnych okresach.

Stokrotka to popularny kwiat do obsadzania rabat, tworzenia obwódek, do sadzenia w skrzynkach balkonowych. Można także pędzić, w tym na kwiat cięty do bukiecików. Tak traktowane stokrotki kwitną już pod koniec zimy lub na przedwiośniu.Odmiany ozdobne pochodzą od rodzimej krótkotrwałej byliny. Uprawiane są zwykle jako kwiat dwuletni, tak jak bratki, do wczesnego, pierwszego obsadzania kwietników i pojemników.

Stokrotka to popularny kwiat do obsadzania rabat, tworzenia obwódek, do sadzenia w skrzynkach balkonowych. Można także pędzić, w tym na kwiat cięty do bukiecików. Tak traktowane stokrotki kwitną już pod koniec zimy lub na przedwiośniu.

Najlepiej kwitną przy dobrym nasłonecznieniu ale znoszą też ±ocienienie. Gleba średnio zwięzła; mniej lub bardziej wilgotna, ale nie podmokła; żyzna, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym.

Stokrotki są zimoodporne i dobrze zimują bez przykrycia - jedynie odmiany ozdobne, z uniesioną rozetą liściową można przykryć na zimę gałązkami.

Stokrotki rozmnaża się z nasion w przypadku odmian prostych, tworzących nasiona i ±przekazujących cechy odmianowe. W przypadku pełnokwiatowych odmian ozdobnych mnoży się je wegetatywnie przez podział roślin macierzystych. Stokrotka tworzy krótki rozłogi na których z czasem tworzą się nowe różyczki liściowe. Można taką kępę różyczek rozdzielić i poszczególne różyczki porządnie ukorzenić w zacienionym i wilgotnym miejscu. Operację mnożenia wegetatywnego można przeprowadzać o dowolnej porze roku choć najlepiej zrobić to na początku wegetacji (marzec, początek kwietnia) lub po kwitnieniu w sierpniu. Generalnie stokrotki dobrze znoszą przesadzanie, nawet w okresie kwitnienia.

Nasiona stokrotek wysiewa się na początku lata (czerwiec i początek lipca), przy uprawie pod folią także w sierpniu. Gdy siewki mają zbyt gęsto pikuje się je na zagony - zwykle robi się to na początku jesieni. Docelowa rozstawa na rabach to 15-20 × 15 cm.

Z uwagi na to, że stokrotki najefektowniej kwitną w drugim roku od siewu lub oddzielenia różyczki, należy systematycznie odmładzać nasadzenia tych kwiatów. Często traktuje się jako "jednorazówki" do wczesnego, wiosennego wypełnienia kwietników lub pojemników, potem zastępowane są przez typowe kwiaty letnie.Najlepiej kwitną przy dobrym nasłonecznieniu ale znoszą też ±ocienienie. Gleba średnio zwięzła; mniej lub bardziej wilgotna, ale nie podmokła; żyzna, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym.

Stokrotki rozmnaża się z nasion w przypadku odmian prostych, tworzących nasiona i ±przekazujących cechy odmianowe. W przypadku pełnokwiatowych odmian ozdobnych mnoży się je wegetatywnie przez podział roślin macierzystych. Stokrotka tworzy krótki rozłogi na których z czasem tworzą się nowe różyczki liściowe. Można taką kępę różyczek rozdzielić i poszczególne różyczki porządnie ukorzenić w zacienionym i wilgotnym miejscu. Operację mnożenia wegetatywnego można przeprowadzać o dowolnej porze roku choć najlepiej zrobić to na początku wegetacji (marzec, początek kwietnia) lub po kwitnieniu w sierpniu. Generalnie stokrotki dobrze znoszą przesadzanie, nawet w okresie kwitnienia.

Z uwagi na to, że stokrotki najefektowniej kwitną w drugim roku od siewu lub oddzielenia różyczki, należy systematycznie odmładzać nasadzenia tych kwiatów. Często traktuje się jako "jednorazówki" do wczesnego, wiosennego wypełnienia kwietników lub pojemników, potem zastępowane są przez typowe kwiaty letnie.

Dzikie stokrotki maja kwiaty na brzegu koszyczka języczkowe (o białej długiej koronie w formie płatka), pozostałe kwiaty, na tarczce, są kwiatami rurkowate - o silnie skróconej, rurkowej, pięcioząbkowe, żółtej koronie. W ogrodach uprawia się dużą liczbę odmian ozdobnych stokrotek o kwiatach pełnych lub półpełnych, atrakcyjniej wybarwionych od typu i o większych koszyczkach (do 6 cm średnicy). W zależności od rodzaju korony kwiatowej odmiany dzielone są na dwie grupy.

Pierwsza o koszyczkach kwiatowych wypełnionych kwiatami języczkowymi (grupa Ligulosa (Monstruosa)).

Druga obejmuje odmiany o koszyczkach wypełnionych kwiatami rurkowatymi - o silnie wydłużonej koronie (grupa Tubulosa (Fistulosa)).

W obu grupach odmian stokrotek barwa kwiatów od białej, przez różową do czerwonej.Dzikie stokrotki maja kwiaty na brzegu koszyczka języczkowe (o białej długiej koronie w formie płatka), pozostałe kwiaty, na tarczce, są kwiatami rurkowate - o silnie skróconej, rurkowej, pięcioząbkowe, żółtej koronie. W ogrodach uprawia się dużą liczbę odmian ozdobnych stokrotek o kwiatach pełnych lub półpełnych, atrakcyjniej wybarwionych od typu i o większych koszyczkach (do 6 cm średnicy). W zależności od rodzaju korony kwiatowej odmiany dzielone są na dwie grupy.

Druga obejmuje odmiany o koszyczkach wypełnionych kwiatami rurkowatymi - o silnie wydłużonej koronie (grupa Tubulosa (Fistulosa)).