Acer campestre L. [🔉 a·cer *]

Drzewo do 15 (20) m wysokości lub wysoki krzew. Kora na starych pniach podłużnie spękana, nieco łuszczy się drobnymi wydłużonymi kawałkami; pąki czerwonobrązowe.

Gałązki często z listwami korkowymi, zwłaszcza na siedliskach kserotermicznych.

Blaszka liściowa ± skórzasta, średnich rozmiarów, z 3-5 klapami o końcach stępionych, bardzo odlegle tępo ząbkowane lub wrębne. Młode ogonki liściowe z sokiem mlecznym.

Kwiatostany na końcu tegorocznych ulistnionych pędów, wzniesione baldachogrona.

Kwiaty i szypułki owłosione.

Skrzydlaki o płaskiej komorze nasiennej; skrzydełka ustawione pod kątem 180° (tj. naprzeciwlegle, prosto).

Podobne liście, regularnie trójklapowe z niemal równymi brzegami, ma rzadko uprawiany ozdobny klon francuski (Acer monspessulanum). Różni się on między innymi skrzydlakami o silnie wypukłej komorze nasiennej, ze skrzydełkami ustawionymi równolegle do siebie.

Dość częsty na terenie całego kraju z wyłączeniem północnego-wschodu.

Krajowe drzewo do 10 (15) m wysokości lub wysoki krzew (to na suchych stanowiskach, tamże często forma z listwami korkowymi na gałązkach). Efektowne w okresie jesiennego, intensywnie żółtego przebarwienia liści; w sezonie wegetacyjnym zachowuje mocną zieleń nawet w niesprzyjających warunkach suszy. U drzew swobodnie rosnących ładna, kopulasta, zaokrąglona korona. Kwiaty mało eksponowane, żółtozielone, pojawiają się dość późno, w czasie rozwoju liści.

Wolno rosnący. Sadzony w zieleni miejskiej i w parkach. Polecany na zwarte, wysokie (2-5m) formowane żywopłoty lub szpalery; bardzo dobrze znosi przycinanie.

Niskie wymagania glebowe, wodne i świetlne. Rośnie także w półcieniu, bardzo dobrze znosi suszę, jak i okresowe zalewanie. Optymalnie rośnie na glebach umiarkowanie żyznych lub żyznych, przepuszczalnych, ciepłych; dobrze rośnie na wapiennych; nie znosi gleb trwale podmokłych i zimnych. Radzi sobie w warunkach miejskich, także przy wysokim zapyleniu.