Polypodium vulgare L. s.l. [🔉 * wul·ga·re]

Bylina z płytko czołgającym się, rozgałęzionym kłączem do 30cm długości, 2.5-6mm średnicy. Miąższ kłącza w smaku słodki. Liście zimozielone, wyrastają wzdłuż kłącza w dwóch rzędach, ±oddalone od siebie; do 50cm długości, dłuższe od nieco oskrzydlonego ogonka; w zarysie wąsko trójkątne do szeroko równowąskich lub wąsko prostokątnych. Głęboko pojedynczo pierzasto podzielone na 3-26 par listków; listki nagie, wąsko prostokątne, co najwyżej płytko ząbkowane, prawie wszystkie tej samej długości.

Gatunek cechuje się dużą zmiennością kształtu liści i listków. Zobacz też niżej uwagi o taksonach różniących się ploidalnością.

Częsta. Kamieniste zbocza, skałki, kamienie, lasy w miejscach zacienionych, pokrytych mchem, na podłożu kwaśnym, jeśli na wapieniach to na grubej warstwie humusu.

W ramach szeroko ujętej Polypodium vulgaris L. s.l. wyróżnia się drobniejsze taksony. Z nich na terenie Polski stwierdzono trzy. Różnią się one ploidalnością i dość niepewnie rozróżnia się je po cechach mikroskopowych. Pewne rozróżnienie wymaga badań cytologicznych — określenia liczby chromosomów lub określenia zawartości DNA w jądrze komórkowym.

Rodzima paproć z pełzającymi, rozgałęzionymi kłączami do 30 cm długości. Występuje dość pospolicie w całej Euroazji, do nizin po piętro alpejskie, w wilgotnych lasach, na kwaśnym podłożu, także na warstwie próchnicy na butwiejących kłodach itp.