Pinus sylvestris L. [🔉 pī·nus syl·wes·tris]

Drzewo do 35 m wysokości, w niekorzystnych warunkach także niskie drzewo lub szeroko rozgałęziony krzew. Pień drzew rosnących w zwarciu prosty, wysoko oczyszczony z gałęzi; w górze korowina gładka, cienka, w różnych odcieniach od żółego, przez pomarańczowe do brązowomiedzianego; łuszczy się cienkimi, błoniastymi płatami; w dole korowina gruba, spękana, szarobrunatna o miąższu brunatnoczerwonym. Pień drzew rosnących pojedynczo niski, krzywy, często rozdzielony na kilka pni.

Igły w pęczku dwie, 4-7 cm długości, dość sztywne, kłujące, często skręcone; zielone, po stronie wewnętrznej z sinym nalotem; trwają 3 lata.

Naturalne stanowiska od Pirenejów do Kraj Amurski na Syberii, na południu po północne Chiny i Kaukaz; przez polskie Karpaty przebiega południowa granica zasięgu

Wrażliwa na zanieczyszczenia powietrza, nie jest stosowana jako element zieleni miejskiej.

Atrakcyjną cechą jest też miedzianoczerwone zabarwienie korowiny młodszej części pędu i gałęzi, nie występujące w takiej formie u innych sosen.

W medycynie ma zastosowanie Pini sylvestris aetheroleum (olejek eteryczny sosny zwyczajnej) — olejek eteryczny otrzymywany przez destylację z parą wodną świeżych liści i gałązek tego gatunku. Wykazuje słabe działanie odkażające i wzmagające wydzielanie śluzu w oskrzelach. W dawniejszej medycynie miały zastosowanie także inne części i preparaty uzyskiwane z sosny: Gemmae Pini (pączki sosnhy), Turiones Pini (młode pędy sosny), Balsamum Pini silvestris (Terebinthina communis) (balsam (żywica) sosnowy), Oleum Terebinthinae (olejek terpentynowy), Colophonium (kalafonia), Cortex Pinii silvestris (kora sosny), Pix liquida Pini (dziegieć sosnowy). A nawet medycznie użytkowany był bursztyn (Succinum).

Dobrze rośnie na glebach wszelkiego rodzaju, także wapiennych,

Wymaga pełnego nasłonecznienia.