Campanula carpatica Jacq. [🔉 kam·pa·nu·la *]

Górska bylina tworząca poduszkowate kępki; często uprawiana jako ozdobna w ogrodach. Dziko występuje w Karpatach na skałach wapiennych, ale nie w Polsce, lecz bardziej na południu. Tworzy szerokie, niskie do średniej wysokości (15-40 cm), dość zwarte płaty, poszczególne pędy rozgałęziające się, ±wiotkie, rozkładają się na boki. Odmiany mogą być w korzystniejszym dla budowy ogrodu, bardziej zwartym pokroju.

Ten gatunek należy do podstawowego repertuaru bylin ogrodowych. Dobrze rośnie na przeciętnych glebach ogrodowych tworząc gęste niskie płaty. Efektowna bylina na rabaty, w grupach lub płatach; stosowana też jako niska roślina wypełniająca, okrywowa. Doskonale sprawdza się w ogrodach skalnych, np. na murki (dobrze rośnie w szczelinach).

Stanowisko słoneczne lub częściowo ocienione, w miarę możliwości chłodne. Gleba próchniczna, przepuszczalna, dostatecznie wilgotna; odczyn obojętny lub zasadowy. Zupełnie mrozoodporny.

Rozmnaża się wegetatywnie przez podział starszych egzemplarzy na przedwiośniu lub wczesną wiosną. Wystarczy niewielki fragment z korzeniami. Można też używać sadzonek pędowych odłamywanych z piętką.

Odmiana var. turbinata Nichols cechuje się gęstym, krótkim owłosieniem całej rośliny, kwiaty szerokie, zwykle pojedynczo na łodyżce, szczyty łatek korony ostrospiczaste. Dedykowana na miejsc słonecznych, suchych.

Mam w kilku miejscach w ogrodzie. Rośnie miejscach przez część dnia ocienionych i sprawdza się doskonale. Jest zupełnie bezproblemowa. Tyle, że trzeba przewidzieć dla niej nieco miejsca, tak przynajmniej po 50-60 cm w każdą stronę ponieważ dość szeroko (choć i nie szybko) rozrasta się na boki. Nie każdy to lubi. Po prostu co 2-3 lata trzeba powyrywać tam gdzie poszedł zbyt daleko.