Bylina w naturze występująca na wapieniach i bazaltach (skały zasadowe), głównie na południu Europy (u nas tylko w Pieninach). Uprawiana jako ozdobna ±zimozielona bylina ogrodowa o drewniejącej nasadzie pędów. Pędy pokładające się, rozgałęzione; tworzy szerokie płaty wysokości 15-40 cm.
Na brzegowe partie rabaty bylinowej jako niska roślina okrywowa, na obwódki, w kobiercach w miejscach nasłonecznionych. Do ogrodów skalnych, na murki.
Wymagania (optimum rozwoju/konkurencyjności na naturalnych stanowiskach wg ekologicznych liczb wskaźnikowych): światło — pełne słońce • woda — gleba sucha • próchnica — gleba mineralno-próchnicza, zasobna w humus • ciepło — miejsce umiarkowanie chłodne lub miejsce przeciętnie ciepłe • zwięzłość — gleba inicjalna - skały i szczeliny skalne • żyzność — podłoże ubogie
Bardzo łatwa w uprawie. Stanowisko słoneczne. Gleba przeciętna, przepuszczalna, umiarkowanie wilgotna, dobrze znosi suszę; odczyn obojętny lub zasadowy, najlepiej gleby wapienne. W pełni mrozoodporna.
Wegetatywnie rozmnaża się odmiany, przez częściowo zdrewniałe sadzonki pędowe pobierane na początku sierpnia.
symbolami ◼ ◕ ◑ ◔ ○ ▫ pokazano częstość występowania odmiany w ofercie handlowej, od najwyższej do najniższej; nazwy na żółtym tle są linkowane do własnej strony odmiany
