W obrębie nazw potocznych tego gatunki i drugiego, o zupełnie odmiennej charakterystyce ogrodowej, (doniczkowy kwiaty — cyneraria wysoka (Pericallis ×hybrida)) panuje dezinformujące zamieszanie. Do obydwu gatunków odnoszą się ze względów historycznych i innych, w różnych kombinacjach takie określenia jak: cyneraria, starzec, popielnik, popielny.
Półkrzew lub bylina o drewniejących pędach, z rejonu śródziemnomorskiego, gdzie rośnie na skalistych zboczach; u nas uprawiana jako kwiat letni z rozsady lub z sadzonek przygotowanych z zimowanych roślin matecznych. Tworzy niskie krzaczki, 40 – 80 cm wysokości, większość odmian ogrodowych jest karłowa, ma 15 – 40 cm wysokości. Efektowne jest samo gęste ulistnienie; liście są pierzasto podzielone i pokryte filcem srebrzystobiałych włosków. Same kwiaty są niepozorne i raczej psują efekt niż go poprawiają; drobne żółte koszyczki kwiatowe są zebrane po kilkanaście na końcach krótkich pędów; kwitnie od lipca do września.
Ciekawostką jest, że we Wrocławiu, przy domu, ten sam egzemplarz przetrwał dwie zimy 2013/14 i 14/15. W drugim roku nie miał już przyjemnej dla oka niskiej formy a był dość nieporządnym "byliniskiem", jednak trwał.
Stanowisko słoneczne (tylko w pełnym słońcu rozwija się gęste, srebrzyste owłosienie), radzi sobie też w miejscach półcienistych. Gleba żyzna, próchniczna, przepuszczalna, dostatecznie wilgotna ale nie podmokła; odczyn obojętny, znosi zasolenie gleby. Jego zimotrwałość jest na granicy naszej strefy 7 — może więc czasem z powodzeniem przezimować w gruncie.
Alternatywnie można przechować przez zimę egzemplarze mateczne, w chłodnym, widnym pomieszczeniu, w temperaturze ok. 10°C oszczędnie podlewając. W lutym uruchamia się ich wegetację i pobiera niezdrewniałe, wierzchołkowe sadzonki pędowe. Należy uszczykiwać wierzchołki pędów dla lepszego rozkrzewienia. Można też zdać się na wiosenny zakup sadzonek — jest wtedy powszechnie dostępny w ogrodniczym handlu.
