Euphorbia lucida Waldst. et Kit. [🔉 e͡ł·for·bi·a *]

Duża i masywna, gęsto ulistniona bylina o płożącym się, rozgałęzionym, grubym i zdrewniałym kłączu.

Liście na pędzie głównym wydłużone ale stosunkowo szerokie i najszersze bliżej nasady, w górę stopniowo zwężające się, lancetowate do jajowatolancetowatych, (3)5-9(12) cm długości i (0.5)1-2(3) cm szerokości; środkowe i górne siedzące płytko sercowatą lub uciętą nasadą lub na tyle głęboko siedzące że prawie tworzą się uszka obejmujące łodygę; wierzchołek tępe lub z ostrym kończykiem; nagie, nieco skórzaste, całobrzegie, brzeg nieco podwinięty; górna powierzchnia silnie błyszcząca, ciemno oliwkowozielone do żółtawozielonych, spodnia strona matowa, szarawa, z nerwami bocznymi odchodzącymi od nerwu głównego pod prawie prostym kątem, przy brzegu liścia nerwy łączą się siateczkowato. Liście pędów płonnych znacznie węższe, równowąskolancetowate, zaostrzone.

Liście w podstawie okółka złożonego (podsadki dolne) zebrane w okółku, jajowate do podługowatojajowatych, na szczycie krótko zaostrzone, nagie.

Miodniki półksiężycowate z cienkimi cylindrycznymi rożkami, żółte, potem brunatnożółte. Zalążnia naga. Osłona cyjacjum wewnątrz wełnisto owłosiona z dużymi ząbkami.

Torebki kuliste, (3.2)3.4-3.8(4.1) mm długości, drobno brodawkowane na powierzchni klap, nagie. Nasiona jajowate, (2.2)2.4-2.5(3.0) mm długości, 1.7-2.1 mm szerokości i grubości, gładkie, szare (popielate).

Rzadki.

Pokrojem jest podobny do wilczomlecza błyszczącego (Euphorbia lucida), także wysoka bylina o grubej łodydze, w nasadzie do 10 mm średnicy.