Daphne mezereum L. [🔉 daf·ne me·ze·re·um]

Gatunek występujący w całej Polsce i Europie; sięgający swoim zasięgiem daleko na północ. U nas występuje w cienistych lasach liściaste, w górach po piętro kosówki. Na glebach żyznych, wilgotnych, przeważnie zasadowych.

Niski krajowy krzew o wzniesionych pędach, 30-100 (150) cm; pędy grube, nieliczne, słabo rozgałęzione, elastyczne. Liście sezonowe, skupione na końcach pędów.

Atrakcyjny z uwagi na wybitnie wczesne kwitnienie, na przedwiośniu (styczeń/luty-kwiecień/maj) - zwykle jest to pierwsza barwnie kwitnąca roślina w lasach, jeszcze w stanie bezlistnym. Kwiaty dość duże, o silnym zapachu, nektarodajne, gęsto osadzone, tworzą się na bezlistnych ubiegłorocznych odcinkach pędów. Owoce intensywnie czerwone (rzadko żółte, u odmian białokwiatowych), dość duże, tworzą się i dojrzewają bardzo szybko, w maju-czerwcu-lipcu i także stanowią ozdobę (edukować dzieci! owoce wyglądają atrakcyjnie, a są silnie trujące). W wyższych położeniach kwitnienie może być znacznie opóźnione i przebiegać równocześnie z listnieniem.

W końcu sezonu łatwo ocenić przyszłe kwitnienie - pąki kwiatowe znacznie różnią się do wegetatywnych, są większe, tępe; pąki wegetatywne są zaostrzone, mniejsze.

W uprawie obok kwiatów różowych, także w odmianach o kwiatach białych, o większych kwiatach lub wcześnie kwitnących, czasem jeszcze przed nastaniem zimy.

Cała roślina trujące, szczególnie owoce i łyko kory. Substancjami toksycznymi są mezereina, dafnetkosyna i inne alkaloidy. Działa drażniąco na błony śluzowe przewodu pokarmowego i spojówki. Powoduje również zaburzenia ze strony ośrodkowego układu nerwowego.

Krzew wymagający w uprawie. Stanowisko półcieniste lub cieniste, chłodne. Gleba próchniczna, żyzna, stale dostatecznie wilgotna (świeża), nie przesychająca się i nie nagrzewająca się.

Krzewy źle znoszą przesadzanie (korzenie nieliczne, mięsiste) i nie znoszą cięcia (pędy prawie nie rozgałęziają się, krzew się nie zagęszcza).