Carum carvi L. [🔉 ka·rum]

Roślina dwuletnia. W pierwszym roku tworzy walcowaty, korzeń spichrzowy, o zapachu marchwi. W drugim kwitnie i owocuje.

Liście długoogonkowe, w zarysie wydłużone, u dolnych liści ogonek liściowy pochwiasto rozszerzony, u górnych liści szeroko obłoniony i wyciągnięty w dwa uszka. Blaszka liściowa podwójnie lub potrójnie pierzasta końcowe odcinki równowąskie < 1mm szerokości, zaostrzone, podzielone dłoniasto lub pierzasto; odcinki drugiego i pierwszego rzędu, w dolnej części liścia, są ustawione względem siebie ±pod kątem prostym - na krzyż.

Kwiaty białe, rzadko różowe. Płatki okrągło odwrotnie jajowate, w górze wycięte i zagięte do góry i ku nasadzie.

Owoc typu rozłupnia z dwoma owockami - niełupkami, te wydłużone, 2.8-3.5 mm długości. Owocki łukowato wygięte, z pięcioma wąskimi, nitkowatymi, białawymi żebrami, w bruzdach po jednej smudze, z pięcioma bruzdami. Owoc aromatyczny, o charakterystycznym zapachu. Dojrzewa w lipcu i sierpniu. Ośka karpoforu do 2/3 rozszczepiona.

Kminek jest rośliną pospolitą na terenie całej Polski na nizinach i w górach po regiel górny. Charakterystyczny dla żyznych, wilgotnych łąk i pastwisk z rzędu Arrhenatheretalia elatioris, spotkamy go też na poboczach dróg, miedzach, wałach przeciwpowodziowych i na innych terenach trawiastych.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Gatunek wyróżniający (D.) dla:

Gatunek istotny (rola w Cocktail) m.in. dla:

W medycynie używa się Carvi aetheroleum (olejek eteryczny kminkowy) uzyskany przez destylację z parą wodną suchych owoców i Carvi fructus (owoc kminku) — cała wysuszona rozłupka kminku.
Od wieków używany w medycynie jako środek ułatwiający trawienie ciężkostrawnych pokarmów, rozkurczający, wiatropędny, przeciwdziałający kolce jelitowej. Zwykle w mieszankach ziołowych. Owoce wchodzą w skład Species digestivae (zioła poprawiające trawienie) i Species laxantes (zioła przeczyszczające).