Berula erecta (Huds.) Coville [🔉 be·ru·la e·rek·ta]

Bylina o prostym, zgrubiałym kłączu i z owalnymi, podziemnymi rozłogami. Roślina naga. Uszkodzona o zapachu selera.

Liście o blaszce podzielonej pojedynczo nieparzysto pierzastodzielnej. Jeśli wytwarzają się liście podwodne to 3 – 4-pierzastodzielne a ich odcinki są równowąskie, silnie zredukowane.

Dolne liście z dętymi ogonkami liściowymi do 30 cm długości, z (2) 4 – 9 (10) parami siedzących listków, dolna para zwykle znacznie mniejsza i oddalona, końcowy odcinek zwykle trójklapowy, pozostałe odcinki jajowate, podługowate do podługowato lancetowatych, wyższe smuklejsze, 2 – 7 cm długości i 1 – 3 cm szerokości, na szczycie tępe; brzegiem nierówno 2×piłkowane lub karbowane, ząbki tępawe z chrząstkowatą ostką.

Baldachy wyrastają w węzłach łodygi, przeciwlegle do liścia. Szypuła baldacha ±równa szypułka baldaszków. Baldaszków 10 – 20, promienie nagie. Pokrywy liczne, (8) 10 – 22, dobrze rozwinięte, liściaste zielone, szerokolancetowate do wąskojajowatych, często wcięte trójklapowe, podobnej długości lub krótsze jak promienie baldacha. Pokrywki w tej samej liczbie co pokrywy i do nich podobne.

Działki kielicha wyraźne, szydlaste. Płatki białe, w zarysie szeroko odwrotniesercowate, ok. 1 – 2 mm długości i szerokości, płytko wykrojone na szczycie, z dość długim zagiętym ku nasadzie odcinkiem. Szyjki słupka odgięte w dół, dłuższe do ±półkulistego stylopodium.

Rozłupnie w zarysie okrągławe do szerokojajowatych, 1.5 – 2.0 mm długości, matowe, szarobrązowe, z pięcioma niskimi tępymi żebrami (niemal gładkie), stopa płaska.

Częsty, zwłaszcza na niżu Polski. Poza tym w sprzyjających warunkach klimatycznych w znacznej części Euroazji i zawleczone na inne kontynenty.