cechy charakterystyczne

cechy diagnostyczne w kluczu:Trifolium (koniczyna)kl 7595
Roślina roczna. Pędy 40-70cm wysokości, od rozpostartych do wzniesionych, w górze niegęsto przylegająco owłosione.

space

Główki pozornie szczytowe, podługowato owalne Korona bladożółta.

space

występowanie

Efemerofit. [491]
ekologiczne liczby wskaźnikowe Trifolium alexandrinum (koniczyna aleksandryjska)
Często uprawiana w cieplejszym klimacie. Zawleczona w Łodzi.
Inwazyjność i/lub kategorie obcego elementu flory /Tokarska-Guzik (2012) [234]/:
• niezadomowiony
• efemerofit
• Pochodzenie: rejon śródziemnomorski
• Czas przybycia na teren Polski: XIXw.
• Wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych

właściwości i zastosowanie

wymagania uprawowe Trifolium alexandrinum (koniczyna aleksandryjska)
🌱
Roślina jednoroczna w cieplejszym klimacie uprawiana jako paszowa, w mieszankach z trawami na zielonki i siano (młode, starsze drewnieją), po skoszeniu daje słaby odrost. Używana także jako składnik mieszanek międzyplonowych, na zielony nawóz, użyźniający (wiąże azot atmosferyczny) i poprawiający strukturę gleby. U nas może też być wsiewana w łąkach kwietnych. Pożytek pszczeli.

wymagania i uprawa

🌸
💧 woda: gleba dostatecznie wilgotna
☷ gleba: ciężka (gliniasta/ilasta) • odczyn zbliżony do obojętnego
Dobrze kiełkuje w suchej glebie, w cieple rozwija się początkowo szybko. Zimą nieuchronnie wymarza. Preferuje gleby zwięzłe , trwale lub dostatecznie wilgotne; nie znosi gleb kwaśnych.

nomenklatura, etymologia ℹ️

poznanie znaczenia i pochodzenia nazwy ułatwia jej zapamiętanie
Trifolium alexandrinum L. [🔉 tri·fo·li·um *](pl) koniczyna aleksandryjska
trifolium, -ii; trifoliatus, -a, -um; trifolius, -a, -um (lat., subst., n) — rzeczownik złożony - "trójlist" - z przedrostka tri- (trzy) i -folium,-ii (liść), nazwa naukowa dla rodzaju koniczyna (Trifolium), stosowana już w starożytnej łacinie dla koniczyn i jej podobnych roślin; w epitecie gatunkowym trifolii w dopełniaczu - "koniczyny" (np. pasożytująca na niej kanianka koniczynowa (Cuscuta trifolii)); często jako przymiotnik w epitetach gatunkowych trifoliatus,-a,-um lub trifolius,-a,-um (trójlistny, trójlistkowy)
-foliūs, -a, -um; -foliatūs, -a, -um (lat., subst., n) — przyrostek od folium, -i n. (liść); częsty drugi człon w przymiotnikach złożonych -folius,-a,-um ("-listny"); częsty w epitetach gatunków np. angustifolius (wąskolistny), cordifolia (sercolistna), alternifolium (różnolistne), ilicifolius (o liściach jak dąb ostrolistny) lub unifolius (jednolistny)
literatura · references
specyfikacja literatury jest widoczna na szerszym ekranie 🛈
ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji