cechy charakterystyczne
Łuski ciemnozielone, silnie błyszczące (jak polakierowane). Łuski spodu pędów z wyraźnymi strefami białego nalotu woskowego. Boczne łuski zwykle dłuższe od środkowych, z długimi końcami, zwykle nie zakrzywionymi. Gruczołki żywiczne są wyraźniejsze na łuskach pędów przewodnich, na bocznych pędach zanikają.
Szyszki do 12 mm długości, zwykle z 5-6 parami łusek, z hakowatymi przydatkami.Wysokie drzewo, u odmian także formy o słabym wzroście. Pędy przewodnie słabo spłaszczone i okrągłe w przekroju.
Szyszki do 12 mm długości, zwykle z 5-6 parami łusek, z hakowatymi przydatkami.
Różne parametry ekologiczne, z objaśnieniem - opisowym rozwinięciem tekstowym, są podane tekstem po zalogowaniu.
- wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych · częściowo przeobrażonych · o charakterze naturalnym
Zagrożenie dla różnorodności biologicznej w przypadku zadomowienia na obszarach cennych przyrodniczo:
- gdzie stwarza zagrożenie: Lasy i obszary chronione.
- powód uprawy: Drzewo ozdobne o regularnej, stożkowatej koronie i gęstym ciemnozielonym ulistnieniu.
Od dawna uprawiane w parkach, ogrodach i na cmentarzach.
Dawniej, z uwagi na szybki wzrost, było też sadzone w lasach na powierzchniach doświadczalnych.
- przypadki spontanicznego rozprzestrzeniania się: Od kilkudziesięciu lat, na nielicznych stanowiskach w zachodniej Polsce.
- zalecenia: Ograniczenie uprawy na terenach leśnych.
właściwości i zastosowanie
Odznacza się dużą żywotnością, wzrost szybki; bardzo długowieczny, w naturze spotyka się drzewa ponad 1000-letnie. Łuski ciemnozielone, mocno błyszczące. Dolne gałęzie często zwisają, mogą zakorzeniać się i z czasem tworzą samodzielne drzewka. W uprawie znajduje się gatunek lub odmiany niewiele od niego się różniące.
Bardzo efektowne jako soliter na dużej, otwartej przestrzeni lub w luźnych grupach.
Może być używany na żywopłoty. Dzięki zwartości pokroju daje całoroczną, zieloną osłonę. Dobry materiał na wysokie żywopłoty formowane (1-4 m wysokości) i nieformowane (1-6 m wysokości); dobrze znosi przystrzyganie i cięcie.Najokazalszy z uprawianych u nas żywotników. W ojczyźnie do 60 (70) m wysokości i 6 m średnicy pnia, w nasadzie z wyraźnymi korzeniami deskowymi. Korona stożkowata z wąskim, ostrym wierzchołkiem; pozostaje regularna i gęsta także w późnym wieku.
Bardzo efektowne jako soliter na dużej, otwartej przestrzeni lub w luźnych grupach.
wymagania i uprawa
Przeważnie wystarczająco mrozoodporny dla uprawy na terenie Polski; niektóre odmiany mogą być mniej mrozoodporne.Stanowisko słoneczne; dobrze znosi zacienienie. Gleba przeciętna, wilgotna; choć generalnie wymaga wyższej wilgotności powietrza i gleby, dzięki głębszemu systemowi korzeniowemu nieco odporniejszy na okresowe przesychanie niż żywotnik zachodni (Thuja occidentalis); w niekorzystnych warunkach siedliskowych gałązki często brunatnieją, zasychają i opadają.
⇈🌱🌸 opcje Bazaru
odmiany (form i odmian #5) analiza dostępności roślin
- ▫ ‘bez odmiany’
- ‘Atrovirens’ — ulistnienie wybitnie ciemnozielone; poza tym jak typ
- ‘Kórnik’
- ○ ‘Whipcord’ — karłowa, do 70 cm wysokości; pędy zwieszone, sznurowate #2
- ‘Zebrina’ — gałązki strefowo wyraźnie kremowożółte; poza tym pokrój drzewiasty, 12-15 m wysokości
wybrane okazy · selected collections⇈
leg. Marek Snowarski
/Arboretum Kórnik/ #9, 3.3D
leg. Jacek Soboń
/Maciejowiec, park/ #6
leg. Marek Snowarski
/Rogów/ #2
leg. Marek Snowarski
/Park Zamkowy w Krasiczynie/ #3
leg. Marcin Łuczak
/Gdańsk, Oliwa, Park Oliwski, przy Pałacu Biskupów/
/Pomnik przyrody od 1992 r. Wg .../ #6
