Scilla sibirica Haw. orth.var. [🔉 scil·la si·bi·ri·ka]

Bylina cebulowa występująca w Europie południowo-wschodniej, na Kaukazie i w Azji Mniejszej gdzie rośnie w świetlistych lasach i zaroślach. U nas często uprawiana w ogrodach, miejscami zdziczała; jest ekspansywna.

Kwitnie na przedwiośniu, w zależności od roku w marcu lub kwietniu. Kwiaty pojedynczo lub po kilka na bezlistnej łodydze, 10-20 cm wysokości; listki okwiatu typowo niebieskie z ciemniejszym środkowym pasem, w odmianach białe lub w innych odcieniach niebieskich. Liście zanikają na przełomie wiosny i lata, roślina przechodzi okres spoczynku.

W ogrodach wybitnie trwała. Polecana do masowego wysadzania pod drzewa i krzewy liściaste razem z innymi przedwiosennymi bylinami jak przebiśniegi, ranniki lub pierwiosnki.

Stanowisko słoneczne lub częściowo ocienione, może rosnąć pod drzewami i krzewami bezlistnymi na przedwiośniu. Gleba żyzna, przepuszczalna, w okresie wiosennej wegetacji wilgotna; odczyn obojętny lub zasadowy. W pełni mrozoodporna. Cebule mogą być pozostawione wiele lat bez wykopywania. Wykopuje się je tylko w celu rozmnożenia lub w rzadkich przypadkach, w uprawie rabatowej, gdy po kilku latach kępa jest zbyt gęsta i kwitnienie słabnie, dominują liście.

Rozmnaża się przez cebule przybyszowe. Cebule wykopuje się po zamarciu liści, na przełomie czerwca/lipca. Wykopane cebule należy przechowywać na sucho, w temperaturze pokojowej. Do gruntu sadzi się we wrześniu lub na początku października, na głębokości ok. 8 cm, w rozstawie co ok. 10 cm. Najlepiej wyglądają w większej grupie.

Można rozmnażać z nasion. Dla otrzymania egzemplarzy kwitnących potrzeba wtedy 3-4 sezonów uprawy. W sprzyjających warunkach rozprzestrzenia się z samosiewu.

Uprawiana bylina cebulowa (z Azji Zachodniej i Kaukazu?). U nas dziczejąca i lokalnie zadomowiony kenofit. Prawdopodobnie częstszy niż wskazuje na to mapa.