Rubus idaeus L. [🔉 ru·bus *]

Występuje pospolicie na terenie całego kraju, w świetlistych lasach, na ich skrajach, polanach, zaroślach. Od tego gatunku wywodzi się większość uprawianych odmian maliny.

Malina to jedna z podstawowych roślin sadowniczych, krzew owocowy.

Dawne i typowe odmiany owocują na krótkopędach na długopędach wyrosłych w roku ubiegłym z szyki korzeniowej lub pąków przybyszowych na korzeniach (tj. owocują na pędach ubiegłorocznych). Po wydaniu kwiatów i owocowaniu pędy zamierają i są wycinane. Współcześnie w uprawie znajdują się liczne odmiany owocujące już na pędach jednorocznych. Owocują dojrzewają na nich o miesiąc, półtora później niż w przypadku odmian tradycyjnych.

Odmiany uprawne różnią się m.in. barwą owoców (obok czerwonych są odmiany o żółtych owocach) i takimi ich cechami jak wielkość, smak, zawartość cukrów, początek dojrzewania.

W praktyce ziołoleczniczej [nie ma w farmakopei] stosuje się Rubi idaei (owoc maliny) jako lek napotny lub w syropach dla poprawienia smaku innych preparatów.

Wymagają stanowiska słonecznego. Gleby wystarczająco żyznej, głębokiej, umiarkowanie wilgotnej (nie znoszą ciężkich i podmokłych lub lekkich i wysychających).

Podstawowym zabiegiem na koniec sezonu jest wycięcie pędów owocujących w danym roku. Cięcie wykonuje się nisko nad ziemią. W przypadku typowych odmian, owocujących na pędach ubiegłorocznych, są to zasychające jesienią pędy dwuletnie; pozostawia się 3-6 pędów tegorocznych z krzaka (przy rozstawie krzewów co 50cm) które będą owocować w kolejnym roku.

W przypadku odmian owocujących na pędach tegorocznych wycina się wszystkie pędy w końcu sezonu. W amatorskich uprawach, o ile nie zasychają, można je po części zostawić, dla uzyskania wcześniejszego owocowania w roku następnym. Pozostawienie jednak takich pędów sprzyja rozwojowi chorób i szkodników.