Polygonum persicaria L. [🔉 po·ly·go·num *]

Roślina jednoroczna.

Liście o blaszce zmiennego kształtu — eliptyczne do wąskoeliptycznych, lancetowate do jajowatych (2)3-12(18) cm długości i (5)10-30(45) mm szerokości, wierzchołek szpiczasty do tępego, nasada klinowato zbiegająca; górna powierzchnia wyłysiała lub naga, dolna wyłysiała z pojedynczymi włoskami, bez gruczołków, zielona do ciemnozielonej, z wierzchu często z ciemniejszą plamą w kształcie ±półksiężycowatą; ogonek liściowy krótki, 3-15 mm długości, wyrasta z dolnej połowy gatki.

Kwiaty zebrane w nibykłosy, gęste, walcowate, u podstawy często przerywane, 1-3(7) cm długości i 4-7 mm szerokości, na szypułach, słabo zwieszające się lub wzniesione, kwiatostany po 1-kilka do kilkunastu na końcach pędów i w kątach liści.

Niełupki nie wystają z okwiatu, większość soczewkowato spłaszczona tylko z jednej strony wklęsła, płasko-wklęsłe lub wklęsło-wypukłe, rzadko trójgraniaste, 2.0-2.5(3.0) mm długości i 1.5-2.0 mm szerokości, gładkie, błyszczące, ciemnobrązowe do czarnych.

Gatunek pospolity na nizinach i w niższych położeniach górskich, wyżej rzadki; o szerokiej amplitudzie ekologicznej ale preferuje gleby ciężkie i wilgotne.

Listki okwiatu i gałązki nibykłosa ogruczolone; często ogruczolony też spód liści.

Gatki w obrębie nibykłosa bez lub z niewyraźnymi rzęskami.

Gatunek pospolity. Miejsca podmokłe i wilgotne, przy ciekach i zbiornikach wodnych, w rowach, drogach, częsty chwast upraw.