Lathyrus sativus L. [🔉 la·ty·rus sa·tī·wus]

Roślina jednoroczna. Pędy pokładające się lub pnące się, 30-70cm długości. Łodygi kanciaste, oskrzydlone, nagie.

Kwiatostany z 1(2) kwiatami na szypule 3-6cm długości Korona 15-30mm długości, jasnoniebieska.

Kwitnienie maj-sierpień.

Dawna uprawna roślina strączkowa, paszowa i na zielony nawóz. Cechuje się wybitną odpornością na suszę; uprawiana głównie w krajach o cieplejszymi i suchym klimacie. U nas rzadko uprawiana lub zawlekana.

Obecnie rzadko uprawiana roślina strączkowa, częściej na południu i wschodzie Europy. W porównaniu do zbliżonego lędźwianu afrykańskiego (Lathyrus tingitanus) ma większe nasiona.

Uprawia się tak jak soczewicę. Ma niższe wymagania glebowe i wodne od grochu, czy peluszki. Nadaje się na glebach lekkich i suchych. Plon nasion na glebach lekkich wynosi 1.0-2.5t/ha, w optymalnych warunkach 2.5-5t/ha.

Z uwagi na wysokie zapotrzebowanie na wodę w okresie kiełkowania, siew powinien być możliwie wczesny, gdy tylko jest możliwa uprawa roli, w marcu lub na początku kwietnia. Okres wegetacji do zbioru nasion wynosi ok. 110 dni. Sieje się w rzędach co 20-25cm lub 12-15cm (80-100 kiełkujących nasion na m²), na głębokość 4-8cm, płycej na glebach bardziej zwięzłych. Nasiona można zaprawiać szczepionkami bakteryjnymi dla grochu lub wyki. Nasiona kiełkują już w temperaturze 2-3°C, młode rośliny wytrzymują przymrozki do -8°C.