Acer tataricum L. [🔉 a·cer *]

Krzew lub niskie drzewko.

Kwiatostany na końcach tegorocznych ulistnionych pędów.

Liście niepodzielone, podłużniejajowate, o nerwacji pierzastej.

Naturalne stanowiska w Europie południowo-wschodniej, Azji Mniejszej i na Kaukazie i dalej na Dalekim Wschodzie (tam traktowany też jako podgatunek klon ginnala (Acer ginnala)). Rośnie w zaroślach, na nasłonecznionych, ciepłych zboczach.

U nas miejscami zdziczały i zadomawia się. Znany ze stanowisk wtórnych np. na zachodzie Polski i w Puszczy Białowieskiej.

Uprawiany, ozdobny wysoki, luźno ugałęziony krzew lub rzadziej niskie drzewo.

Korona szeroka, zaokrąglone, gęsta, nisko osadzona. Ładnie wyglądają pojedynczo sadzone okazy. Jesienne przebarwienie liści zwykle żółte lub bladoróżowe, rzadko jasnoczerwone; skrzydlaki przed dojrzeniem czerwone, dojrzałe długo pozostają na krzewie. Kwitnie po rozwoju liści.

Do sadzenia pojedynczo lub w grupach. Doskonale znosi warunki miejskie. Odpowiednio cięte może być żywopłotem formowanym 1-4 m wysokości lub z nieciętych można tworzyć wysokie szpalery.

Wymagania glebowe i wodne niskie. Znosi suszę. W pełni mrozoodporny. Najlepiej rośnie na ciepłych, słonecznych stanowiskach.