Acer ginnala Maxim. [🔉 a·cer *]

Krzew lub niskie drzewko.

Kwiatostany na końcach tegorocznych ulistnionych pędów.

Liście na długopędach 3-klapowe o silnie wydłużonej klapie środkowej, nerwacja pierzasta.

Uprawiane szerokie i niskie drzewko ozdobne, do 4 (7) m wysokości i 5 (7) m szerokości, częste są też formy krzewiaste, luźno ugałęzione. Naturalne stanowiska na Dalekim Wschodzie (w części europejskiej rośnie typowy podgatunek — klon tatarski (Acer tataricum)), na dobrze nasłonecznionych stanowiskach, na lekkich piaszczystych lub żwirowych glebach w dolinach rzek.

Korona szeroka, zaokrąglone, gęsta, nisko osadzona. Ładnie wyglądają pojedynczo sadzone okazy. Szczególnie atrakcyjne jesienią, z uwagi na jaskrawe szkarłatnoczerwone przebarwienie liści. Pewną ozdobę stanowią też owoce-skrzydlaki, dojrzewające przybierają czerwoną barwę i długo pozostają na gałęziach. Kwiaty bez walorów ozdobne, żółtozielone, pojawiają się późno, po rozwoju liści; pachnące. Tworzy odrosty korzeniowe.

Do sadzenia pojedynczo lub w grupach. Stosowany m.in. w ogrodach japońskich. Można też tworzyć wysokie 1-4 m żywopłoty formowane lub nieformowane wysokie szpalery. Doskonale znosi warunki miejskie.

Niskie wymagania glebowe, dobrze rośnie na lekkich; toleruje okresową suszę. Preferuje pełne słońce. W pełni mrozoodporny.