Iris ensata Thunb. [🔉 i·ris *]

Od kosaćca mieczolistnego (Iris ensata) i kosaćca gładkiego (Iris laevigata) wyprowadzono (głównie w Japonii) bardzo liczną grupę odmian uprawnych o wielce efektownych, otwartych, dużych kwiatach, często powyżej 20 cm średnicy. W zależności od odmiany pędy kwiatostanowe mają 20 do 110 cm wysokości. Liście wąskie. Kwitnie późno, bo w czerwcu lub lipcu.

Polska nazwa „kosaciec japoński lub irys japoński” jest ambiwalentna, może odnosić się do odmian kosaćca mieczolistnego (Iris ensata) (grupa odmian „Japanese Irises” — JI) lub do gatunku kosaćca japońskiego (Iris japonica), który pochodzi z cieplejszych rejonów Azji Południowo-Wschodniej, u nas bez szczególnych zabiegów nie da się go uprawiać (strefa przynajmniej 7)

Stanowisko słoneczne. Optymalny odczyn gleby lekko kwaśny, pH 5.0-6.5. Gleba żyzna, nie nazbyt lekka, o dużej pojemności wodnej. W okresie wzrostu i początku kwitnienia stale bardzo wilgotna, nie może przesychać. W Japonii są uprawiane także w strefie bagiennej zbiorników wodnych. U nas, z uwagi na chłodniejszy klimat, nie jest to wskazane. Po kwitnieniu gleba powinna przeschnąć i zimą być stosunkowo sucha. Wymaga okrycia na zimę. Pozostałe zabiegi uprawowe i pielęgnacyjne tak jak u ⇒ Iris xbarbata.