Veronica serpyllifolia L. [🔉 we·ro·ni·ka *]

Byliny z jasnym, długo zielonym, silnie wydłużonym i rozgałęzionym, poziomym kłączem, z licznymi korzeniami przybyszowymi i zwykle z naziemnymi rozłogami. Pędy w nasadzie zwykle krótko płożące się, podnoszące się do wzniesionych, rzadziej długo płożące się, z podnoszącym się kwiatostanem; 5-30(40)cm wysokości; nierozgałęzione lub słabo w nasadzie; szczególnie w górze dość gęsto owłosione, z włoskami zagiętymi łukowato do góry, z nielicznymi włoskami gruczołowatymi lub bez nich.

Kwiatostany w szczytowym gronie z (5)10-40 kwiatami, gęsty, w czasie owocowania wydłuża się. Przysadki podobne do liści ale węższe i krótsze, zmniejszające się ku górze kwiatostanu.

Torebki szeroko odwrotniesercowate do nerkowatych, szersze niż dłuższe, 3-5mm długości i 4-6mm szerokości, nie wystają z kielicha, umiarkowanie rozdęte, na brzegu z tępym kilem, na szczycie ze stosunkowo płytkim wcięciem, szyjka słupka 2-3mm długości, wyraźnie przewyższa wcięcie, na krawędzi gruczołowato orzęsione, na powierzchni nagie i nieco lśniące.

Kwitnienie od maja do czerwca (sierpnia).

Pastwiska i inne udeptywane tereny trawiaste, łąki, miedze, przydroża, pola uprawne, ugory, świetliste lasy, brzegi potoków, źródliska, mokradła, murawy subalpejskie i hale. Na glebach dostatecznie wilgotnych i mokrych, zwykle zwartych, gliniastych do ilastych, zasobnych w próchnicę, żyznych, często zasobnych w azot, ale o niskiej zawartości wapnia, o odczynie obojętnym do kwaśnego.