Tussilago farfara L. [🔉 tus·si·la·go *]

Bylina z długimi podziemnymi rozłogami. Kwitnie jako jedna z pierwszych na przedwiośniu, w lutym-kwietniu (w górach do maja i później), liście odziomkowe tworzą się po kwitnieniu.

Pędy kwiatowe do 5-15 cm wysokości, w czasie owocowania do 30 cm; na całej długości pokryte łuskami liściowymi.

Liście odziomkowe mięsiste, ogonkowe; blaszka liściowa okrągła, jajowata do sercowatej, (5) 10-20 (30) cm szerokości; płytko dłoniasto wcinana, brzegiem odlegle i płytko ząbkowana; ząbki z krótkimi, sztywnymi, czarnymi ostkami; początkowo całe gęsto, pilśniowato, biało owłosione, z czasem góra łysieje. Ogonek liściowy bocznie spłaszczony, w górnej połowie z płytką i szeroką rynienką.

Pospolity na terenie całego kraju; gliniaste zbocza, wilgotne trwale lub okresowo pola i przydroża, żwirowiska nadrzeczne; także powszechnie na terenach ruderalnych, ekspansywny w miejscach mniej lub bardziej pozbawionych okrywy roślinnej, tereny przemysłowe, budowy, żwirownie, wykopy itp; uciążliwy chwast w uprawach.

W okresie letnim podobne liście mają gatunki rodzaju lepiężnik (Petasites).

Na przekroju w górnej części ogonka liściowego wiązki u gatunków rodzaju lepiężnik (Petasites) wiązki przewodzące są rozmieszczone na całym przekroju a u podbiałów (Tussilago farfara) są ułożone w formie podkowy, bliżej ku obwodowi.

Kształt blaszki liściowej jest najbardziej zbliżony do lepiężnika białego (Petasites albus). Lepiężnik ma jednak znacznie większe liście (do 50 cm szerokości), jego blaszka liściowa jest miękka, spodem z nagimi żyłkami, brzegiem grubo ząbkowana z ząbkami różnej wielkości, zakończonymi długim, cienkim, zielonym ostrzem; ogonek liściowy jest od góry ± spłaszczony.

W praktyce ziołoleczniczej (dawniej był w farmakopei) stosuje się Farfarae folium (liść podbiału) jako śluzowy składnik w preparatach wykrztuśnych.