Roślina jednoletnia, szarożółtozielona do ciemno oliwkowozielonej.
Liście w pozornych okółkach złożonych z kilku silnie zbliżonych do siebie liści naprzeciwleglych, poszczególne nibyokółki są rozdzielone długimi międzywęźlami.
Kwiatostanem jest luźna wierzchotka; szypułki kwiatów ±gęsto gruczołowato owłosione, 10-25 mm długości, cienkie, po kwitnieniu ostro odgięte w dół.
Płatków korony 5; płatki niemal okrągłe, eliptyczne, odwrotniejajowate ±długości kielicha lub nieco od niego dłuższe.
Szyjek słupka 5. Pręcików (5)7-10(11).
zmienność
Wyróżnia się kilka podgatunków, ujmowanych także w randze osobnych gatunków. Oprócz typowego, pospolitego, podgatunku, pozostałe są bardzo rzadkie lub wymarłe. Są to dawne pastewne rośliny uprawne lub związane są z obecnie niemal zanikłymi uprawami lnu.
występowanie
Antropofit zadomowiony we florze Polski. [491]
Pospolicie na terenie całego kraju na niżu i w niższych położeniach górskich.
Na glebach ubogich, kwaśnych (nie znosi wapnia), piaszczystych, częsty chwast upraw.
Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:
Gatunek wyróżniający (D.) dla:
Różne parametry ekologiczne, z objaśnieniem - opisowym rozwinięciem tekstowym, są podane tekstem po zalogowaniu.
Spergula vulgaris Boenn. ≡ podgatunek typowy i Spergula sativa Boenn. — nasiona drobniejsze, razem z obrzeżeniem 0.7-1.5mm długości, 0.6-1.4mm szerokości i 0.6-1.0mm grubości; całe silniej gruczołowato owłosione; pęd silniej rozgałęziony
Dawna roślina uprawiana na ubogich glebach (w Czechach i na Śląsku do początku XIX wieku, sporadycznie i w drugiej połowie XXw. [71.2]) jako roślina pastewna.
Spergula maxima Weihe ≡ oba poniższe podgatunki — nasiona większe, razem z obrzeżeniem 1.3-2.8mm długości, 1.0-2.5mm szerokości i 1.1-2.2mm grubości; nagie tylko w kwiatostanie ±gruczołowato owłosione; pęd słabiej rozgałęziony; w uprawach lnu
Spergula arvensis L. var. maxima (Weiche) Mert. et Koch · Spergula maxima Weihe ssp. maxima · takson rodzimy lub trwale zadomowiony[491] · Czerwonej Lista 2016[311] — RE – wymarły na terenie Polski
Dawna roślina uprawiana na ubogich glebach (w Czechach i na Śląsku do początku XIX wieku, sporadycznie i w drugiej połowie XXw. [71.2]) jako roślina pastewna. Także chwast w uprawach lnu. Obecnie prawdopodobnie wymarła.
Liście od spodu nie mają podłużnej bruzdy. Kwitnie i owocuje wczesną wiosną. Jego nasiona są soczewkowate, spłaszczone (0.3-0.4mm grubości), z oskrzydleniem 0.3-1.0mm szerokości.
Dorywalsk, J., Adamczewski, K., 1976 — Klucz do oznaczania polnych i ogrodowych chwastów w fazie początkowego wzrostu. [81]
Tzvelev N.N., 2004 — Flora Europae Orientalis. T.11 [86.11]
Tutin T.G. et al., 1993 — Flora Europaea. Volume 1. Psilotaceae to Platanaceae [150.1]
Mirek Z. et al., 2020 — Vascular plants of Poland. An annotated checklist. Rośliny naczyniowe Polski. Adnotowany wykaz gatunków. [491]
Zając, A., Zając, M. (Eds.), 2001 — Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. - Distribution Atlas of Vascular Plants in Poland. [25]
Matuszkiewicz W., 2001 — Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. [14]
Tokarska-Guzik B., Dajdok Z., Zając M. i A., Urbisz A., Danielewicz W., Hołdyński Cz., 2012 — Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych [234]
Kaźmierczakowa R. (red.) et al., 2016 — Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. [311]
ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji
