Pyrus pyraster (L.) Burgsd. [🔉 py·rus *]

Niewysokie drzewo (15-20 m); pień często krzywy, korona szeroka, czasem jednostronna. Tworzy odrosty korzeniowe. Pędy dość cienkie, ciernie tworzą się także na młodych długopędach.

Owoce drobne (poniżej 3 cm średnicy), kuliste lub słabo gruszkowate, ogonek do 4 cm długości, cienki, do 2 mm średnicy; zielone, żółte do brązowych, nigdy nie mają czeronawego rumieńca; długo twarde i cierpkie, w pełnej dojrzałości miękkną „ulęgając się” na brązowawą mazistą masę.

Naturalny (prawdopodobnie) zasięg od północno-zachodniej Afryki, przez Europę (poza jej północnymi krańcami) po Zakaukazie.

Często spotyka się formy w różnym stopniu mieszańcowe z grusza polna (Pyrus pyraster) — Pyrus ×amphigena.

Stare drzewa o efektownym, a przy tym malowniczym (także zimą) i swojskim, pokroju, często z krzywymi pniami i nieregularną kopulastą koroną.

Odpowiednio cięty szpaler gruszy może być żywopłotem 2-4m wysokim, o charakterze obronnym z racji silnego ociernienia pędów; problemem w jego utrzymaniu mogą być odrosty korzeniowe.

Wymaga stanowiska z pełnym nasłonecznieniem i ciepłego.

Dużym problemem w wykorzystaniu grusz jest podatność na chorobę grzybową, rdzę grusz. Jej żywicielem pośrednim jest jałowiec pospolity (Juniperus communis).