Melissa officinalis L. [🔉 me·lis·sa of·fi·ci·na·lis]

Bylina z krótkimi rozłogami, pochodzi z rejonu śródziemnomorskiego, gdzie rośnie w lasach liściastych, na jeżynowiskach, w szczelinach murów; obecnie zdziczała i naturalizowana w wielu obszarach klimatu umiarkowanego o łagodniejszej zimie.

U nas uprawiana w ogrodach roślina przyprawowa i aromatyczna, o cytrynowym zapachu. Jako bylina ozdobna niezbyt atrakcyjna, choć długowieczna. Ciekawsze w tej funkcji są odmiany o plamisto odbarwionych liściach. Kwiaty bez znaczenia ozdobnego.

W medycynie stosuje się: Melissae folium (liść melisy) — wysuszone liście tego gatunku ([339] zbierane przed kwitnieniem) i Melissae folii extractum siccum (wyciąg suchy z liści melisy) [wyciągu brak w pl8]. Liście wchodzą w skład Species sedativae (zioła uspokajające).

Stosowane w mieszankach ziołowych i preparatach uspokajających (Nervosol, Nervosan, Nervogran) i nieco pobudzających czynności żołądka.

Służy też do aromatyzowania napojów. Olejek eteryczny, o cytrynowym zapachu, stosuje się w przemyśle perfumeryjnym.

Niskie wymagania glebowe. Optymalne stanowisko słoneczne, nieco ocienione, znosi półcień. W surowe zimy może wymarzać.