Bunias orientalis (rukiewnik wschodni)

cechy charakterystyczne

Bunias erucago potencjalnie może być do nas zawlekany z południa Europy. Ma dłuższe płatki (7)8-13mm długości. Owoce razem z dzióbkiem 10-12mm długości, podłużnie 4-graniaste, na krawędziach przeważnie z nieregularnym oskrzydleniem, ±nagle zwężone w cienki ±prosty dzióbek (3)4-5mm długości. Szypułki owoców (12)15-35(40)mm długości, zwykle ±prostopadle odstające.

Roślina jednoroczna, dwuletnia albo wieloletnia. Łodyga 25-120(170)cm wysokości, w górze bogato rozgałęziona; z rozproszonymi brodawkowatymi czerwonawymi gruczołkami, poza tym prawie naga, z nielicznymi, przeważnie prostymi, włoskami.

space

Działki (2)3-4mm długości. Płatki (4)5-8mm długości, cytrynowożółte.

space

Kwitnienie maj-sierpień.

występowanie

Najróżniejsze siedliska, przeważnie o charakterze ruderalnym, ale też i chwast polny, na przydrożach, łąkach. Na glebach różnego rodzaju, suchych i wilgotnych, zasobnych w azot.

Gatunek wyróżniający (D.) dla:

Ekologiczne liczby wskaźnikowe (Zarzycki et al.) [24]:

Inwazyjność i/lub kategorie obcego elementu flory (Tokarska-Guzik et al.) [234]:

- zadomowiony, inwazyjny w skali kraju; prawdopodobnie kenofit; pochodzenie: Europa południowo-zachodnia i Azja zachodnia [czas przybycia na teren Polski: 1858r.]

Kategoria inwazyjności III (wysoka) 14pkt.: gatunek występuje na niewielu stanowiskach ale masowo lub jest rozproszony na wielu stanowiskach z niewielką liczebnością osobników ale znany jest jego silnie negatywny wpływ na rodzimą florę, naturalne zbiorowiska i/lub stanowi zagrożenie ekonomiczne i społeczne
- zagrożenia: ekologiczne (bardzo istotne), ekonomiczne (brak lub nieznane), społeczne (brak lub nieznane)
- zasięg krajowy (występuje na przeważającym obszarze Polski)
- populacje: występują na przeważającym obszarze Polski, przeważnie z dużą liczbą osobników lub w dużych skupieniach; stopniowo zajmuje nowe stanowiska
- kolonizuje siedliska/zbiorowiska: głównie antropogeniczne ale z możliwością wejścia w częściowo przeobrażone lub o charakterze naturalnym
- wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych · częściowo przeobrażonych
- główne typy siedlisk będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, do których wnika:
· 6210 — murawy kserotermiczne ( i ciepłolubne murawy z Asplenion septentrionalis-Festucion pallentis) - priorytetowe są tylko murawy z ważnymi stanowiskami storczyków
· 6510 — niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie ()