Byliny, o silnym korzeniu i ze zdrewniałym, rozgałęzionym kłączu.
Łodygi wzniesione, 15-60(70)cm wysokości, pojedyncze lub słabo rozgałęzione w górze, skąpo ulistnione;
gęsto, wełnisto, przylegająco owłosione.
Kwiatostany jajowate lub eliptyczne, gęste.
Kwiaty na bardzo krótkich szypułkach ok. 1mm długich, w czasie owocowania skierowane w bok i nieco w dół.
Kielich 10-nerwowy, górne ząbki kielicha tak długie jak dolne.
Korona biała, 7-9mm długości.
Łąki i pastwiska, murawy, zarośla, widne lasy i ich skraje. Na glebach dostatecznie wilgotnych i wysychających, z preferencją dla zasobnych w wapń i nawapiennych.
trifolium, -ii; trifoliatus, -a, -um; trifolius, -a, -um(lat., subst., n)
— rzeczownik złożony - "trójlist" - z przedrostka tri- (trzy) i -folium,-ii (liść), nazwa naukowa dla rodzaju koniczyna (Trifolium), stosowana już w starożytnej łacinie dla koniczyn i jej podobnych roślin;
w epitecie gatunkowym trifolii w dopełniaczu - "koniczyny" (np. pasożytująca na niej kanianka koniczynowa (Cuscuta trifolii));
często jako przymiotnik w epitetach gatunkowych trifoliatus,-a,-um lub trifolius,-a,-um (trójlistny, trójlistkowy)
-foliūs, -a, -um; -foliatūs, -a, -um(lat., subst., n)
— przyrostek od folium, -i n. (liść);
częsty drugi człon w przymiotnikach złożonych -folius,-a,-um ("-listny");
częsty w epitetach gatunków np. angustifolius (wąskolistny), cordifolia (sercolistna), alternifolium (różnolistne), ilicifolius (o liściach jak dąb ostrolistny) lub unifolius (jednolistny)