Populus alba L. [🔉 po·pu·lus *]

Wysokie drzewo, do 30(40) m; tworzy liczne odrośla korzeniowe. Typowa korona szeroka, o skośnie odchodzących konarach, luźna.

Pąki suche, jajowate do stożkowatych, ostre, ok. 5 mm długości; silnie biało, filcowato owłosione, potem łysiejące. Młode długopędy i pędy odroślowe, grubo, szarobiało, filcowato owłosione.

Liście długopędów wyraźnie, dłoniasto 3-5-wrębne lub klapowe, brzegiem nieregularnie płytko ząbkowane; większe, 3-8(10) cm długości i 3-7(9) cm szerokości; nasada prosta lub sercowata.

Kotki 4-7 cm długości, żeńskie nieco krótsze. Przysadki jajowate do jajowato-klinowatych, drobno ząbkowane, rdzawobrązowe, odlegle orzęsione. Pręcików 5-8(10), pylniki czerwone, purpurowe. Znamię zielonkawe.

Kwitnie zwykle na przełomie marca/kwietnia, przed rozwojem liści, po kwitnieniu topoli osiki (Populus tremula). Owoce dojrzewają w maju.

Tereny nadrzeczne, składnik lasów łęgowych; także sadzona. W uprawie mało wymagająca co do gleby; rośnie na mokrych i suchych, także kwaśnych; znosi okresowe podtopienia. Nadaje się do rekultywacji gleb piaszczystych, jałowych, zasolonych. Odporna na wiatry. Wymaga pełnego słońca.