Pinus nigra J.F. Arnold

Drzewo do 30 m wysokości o prostym pniu i głęboko spękanej, ciemnej (u starych drzew prawie czarnej — stąd epitet gatunkowy) korowinie, kora łuszczy się i pęka już na młodych, kilkuletnich gałęziach. Korona początkowo szerokostożkowata ze sztywno wzniesionymi w górę gałęziami; u starych drzew korona szczególnie atrakcyjna, szeroka, kopulasta, spłaszczona do parasolowatej.

Igły po dwie w pęczku, 8 – 15 cm długości, sztywne, grube, ostro zakończone, często skręcone; ciemnozielone. Kanały żywiczne liczne (10 – 20) rozmieszczone tylko w miękiszu.

Rośnie w górach Europy Środkowej, Południowej i w Azji Mniejszej. U nas często uprawiana jako drzewo ozdobne. Także uprawiana w lasach.

Jest sosną wytrzymującą nawet bardzo silne zanieczyszczenia powietrza — stąd szczególnie zdatną do uprawy w miastach i na terenach przemysłowych.

W ofertach szkółek znajduję się też odmiany karłowate (cv. Brepo, Bambino) o kulistym, krzaczastym pokroju, możliwe do sadzenia w pojemnikach; często są oferowane w formie szczepionej na pniu.

W pełni mrozoodporna (w typowym podgatunku, tzw. odmiana austriacka). Bardzo wytrzymała na suszę.

Może być atakowana przez chorobę zamierania pędów sosny wywoływaną przez grzyba Sphaeropsis sapinea.