Levisticum officinale W.D.J. Koch [🔉 le·wis·ti·kum of·fi·ci·na·le]

Bylina pochodząca ze wschodu obszaru śródziemnomorskiego. Od dawna uprawiana, używana m.in. w magii miłosnej, stąd polska nazwa. Dostosowana do klimatu Polski.

Roślina przyprawowa. Zwykle używa się liści świeżych lub suszonych; zapach przypomina seler lub maggi jest bardzo intensywny — wystarczy niewielki dodatek. Przyprawia się zupy, marynaty, surówki. Do marynat warzyw i grzybów można używać owoców lubczyku lub korzenia.

W medycynie ma zastosowanie Levistici radix (korzeń lubczyka) — całe lub pocięte, wysuszone kłącze i korzeń, zebrane jesienią w kolejnym roku po posadzeniu lub wczesną wiosną po drugim roku uprawy, suszone w temperaturze do 35°C. Działanie wykrztuśne, wiatropędne i lekko moczopędne, stosowany dla ułatwienia trawienia. Wchodzi w skład Species diureticae (zioła moczopędne). W lecznictwie ludowym stosowany jest też Fructus levistici (owoc lubczyka).

Dla uprawy na surowiec farmaceutyczny (korzenie i kłącza) preferuje gleby żyzne, dostatecznie wilgotne ale przy tym lekkie i przepuszczalne. W ogrodzie, gdy pozyskujemy tylko liście, radzi sobie na glebach różnego typu, także ciężkich. Poza tym bez większych wymagań.