Bylina pochodząca ze wschodu obszaru śródziemnomorskiego. Od dawna uprawiana, używana m.in. w magii miłosnej, stąd polska nazwa. Dostosowana do klimatu Polski.
Roślina przyprawowa. Zwykle używa się liści świeżych lub suszonych; zapach przypomina seler lub maggi jest bardzo intensywny — wystarczy niewielki dodatek. Przyprawia się zupy, marynaty, surówki. Do marynat warzyw i grzybów można używać owoców lubczyku lub korzenia.
W medycynie ma zastosowanie Levistici radix (korzeń lubczyka) — całe lub pocięte, wysuszone kłącze i korzeń, zebrane jesienią w kolejnym roku po posadzeniu lub wczesną wiosną po drugim roku uprawy, suszone w temperaturze do 35°C.
Działanie wykrztuśne, wiatropędne i lekko moczopędne, stosowany dla ułatwienia trawienia.
Wchodzi w skład Species diureticae (zioła moczopędne).
W lecznictwie ludowym stosowany jest też Fructus levistici (owoc lubczyka).
