Carex riparia Curtis [🔉 ka·reks *]

Okazała bylina z silnymi, grubymi podziemnymi rozłogami. Pędy (30)60-150(200) cm wysokości, w górę szorstkie; u nasady okryte osłoną z pochew liściowych, dolnych, bezblaszkowych liści, brązową do czerwonawobrązowej, są one całe lub rozpadają się i strzępią w kawałkach, bez pozostawienia siateczkowatej osłonki w dole trzonu.

Liście sztywne, ±płaskie, w przekroju poprzecznym zaokrąglone, szerokie – (5)10-25(30) mm szerokości, równe lub przewyższające pęd, górna powierzchnia szarozielona, dolna niebieskozielona, z licznymi wystającymi poprzecznymi łącznikami nerwów, na przegięciach pofałdowane.

Pozostałe, (2)3-5 dolne kłosy oddalone od siebie, z kwiatami żeńskimi (często zdarza się, że w ich górnej części występują kwiaty męskie), stosunkowo grube cylindryczne, 2-10 cm długości i 8-12 mm grubości, gęste, na dość długich szypułach niższe na grubej i gładkiej szypule do 5 cm długości, wzniesione lub często zwieszające się; dolna podsadka przewyższa kwiatostan.

Przysadki dłuższe od pęcherzyków, jajowate z nagle zaostrzonym i długim, na brzegach zadziorkowatym, szydlastym zakończeniem, brzegiem kasztanowobrązowe, pośrodku zielone.

Pęcherzyki w zarysie jajowatostożkowate, skórzaste, grubościenne, w przekroju zaoblonotrójgraniaste, 5-6.5 mm długości, ciemnoszare, z wystającymi cienkimi żyłkami, w dole zaokrąglone, ku górze stopniowo zwężone w gładki, szeroki płytko, półkuliście wcięty dzióbek długości do 1 mm. Znamiona trzy.

Pospolita. Brzegi wód, tereny podmokłe, szuwary, olsy.

Często rośnie razem z podobną turzycą brzegową (Carex riparia) (także trzy znamiona i podobne przysadki oraz pęcherzyki, silne rozłogi). Turzyca błotna (Carex acutiformis) jest generalnie niższa, ma (30)60-120 cm wysokości, pochwa u nasady pędu jest jasnobrązową, purpurowoczerwono przebarwiona, rozpada się pozostawiając siateczkowatą osłonkę w dole trzonu. Liście są węższe i mają 3-8 mm szerokości oraz tylko nieliczne poprzeczne łączniki nerwów.

Kłosów żeńskich 2-3(-5), węższe (6-7(8) mm grubości) i prawie siedzące, najniższe na krótkiej szypule (do 1 cm). Przysadki dłuższe lub równie długie jak pęcherzyki, stosunkowo wąskie, lancetowate do wąskolancetowatych, dwa razy węższe od pęcherzyków, ze ±stopniowo zaostrzonym, długim, szydlastym zakończeniem.

Pospolita. Brzegi wód, tereny podmokłe.