Amaranthus cruentus L.

Kwiatostan czerwony, fioletowy, rzadziej żółty, wyjątkowo zielony; jego gałązki ±wzniesione. Przysadki równie długie lub do 1/2 dłuższe od listków okwiatu, miękkie (kwiatostan w dotyku też miękki). Poza tym bardzo podobny do szarłatu prostego (Amaranthus powellii).

W uprawie nieczęsty. Są znane liczne odmiany ozdobne zabarwione czerwone lub purpurowo. Mogą też być jedzone jako warzywo liściowe. Przejściowo dziczeje na terenach ruderalnych.

Roślina roczna z naturalnymi stanowiskami w Ameryce Środkowej, na terenach okresowo suchych; poza tym rozprzestrzeniona na innych kontynentach.

Okazała roślina jednoroczna uprawiana z siewu wprost do gruntu lub z rozsady. Pędy wzniesione 100-150 cm wysokości, u większości odmian uprawnych zwykle niższe, 30-40 cm wysokości. Cała roślina lub tylko kwiatostan barwy buraczkowoczerwonej, co jest jej walorem ozdobnym. W odmianach może różnić się odcieniem i intensywnością barwy. Są także odmiany całe zielone lub o początkowo zielonych liściach (u schyłku sezonu amarantowych), odmiany o rdzawych wiechach. Ozdobną wiechę tworzy od lipca i przyrasta ona do końca sezonu wegetacji.

Wymaga stanowiska ciepłego, nasłonecznionego. Gleba powinna być żyzna, nie nazbyt ciężka; odczyn obojętny lub lekko kwaśny. Radzą sobie też na glebach słabych i stosunkowo suchych, są jednak wtedy mniej okazałe.

Można też wcześniej przygotować rozsadę (nasiona w temperaturze ok. 20°C kiełkują do dwóch tygodni) i po jednokrotnym pikowaniu do doniczek, wysadzać do gruntu po majowych przymrozkach. Docelowa rozstawa roślin 30-40 cm w rzędzie i 50-60 cm między rzędami lub co 40 cm. Z bryłą ziemi dają się przesadzać nawet w czasie kwitnienia.

Mam duży osobisty sentyment do szarłatów, w naszym kraju jednak nie są one zbyt popularne, a szkoda bo jest sporo barwnych odmian. Gatunek stosunkowo niewymagający co do ciepła i zwykle dobrze udaje się w ogrodzie. Zdobny od połowy lata aż do przymrozków.