Rumex alpinus L. [🔉 ru·meks al·pī·nus]

Bylina o silnym płożącym się, rozgałęziającym się kłączu, z wiązkami żółtawych korzeni.

Liście odziomkowe długoogonkowe, blaszka liściowa do 40(50) cm długości, 1-1.5× dłuższa niż szersza, ±równej szerokości do zaokrąglono sercowatej, tępo zakończona, zaokrąglona; płaska lub brzegiem nieco pofalowana; nasada szeroko i głęboko sercowato wycięta, przy czym powstałe klapy są zaokrąglone. Dolne liście łodygowe podobnej formy. Środkowe liście u nasady zaokrąglone a górne z klinowatą nasadą. Wszystkie liście ogonkowe. Spód liścia na nerwach zwykle krótko owłosiony.

Szypułki owoców nitkowate, na szczycie wyraźnie, silnie zgrubiałe, banieczkowate, kubeczkowate, jaśniejsze od listków okwiatu, z widocznym stawem, 2-5× dłuższe od listków okrywy.

Niełupki ok. 3 mm długości, wydłużona, ciemnoochrowe, bladobrązowe.

Kwitnienie od czerwca do sierpnia.

Roślina górska. Występuje w miejscach podmokłych, przy ciekach wodnych w ziołoroślach, w miejscach bogatych w związki azotu, głównie na stanowiskach antropogenicznych, przy zabudowaniach, w miejscach wypasu i koszarowania bydła lub owiec, bardzo rzadko na stanowiskach o charakterze naturalnym.

Szczaw wodny (Rumex aquaticus) ma bardziej wydłużone blaszki liści odziomkowych, 1.5-2× dłuższe niż szersze i ostro zakończone.

Na niżu i pogórzu.